Recensie: Showstopper – Hayley Barker

Showstopper van Hayley Barker zou wel een beetje op The Hunger Games lijken. Het speelt zich namelijk ook af in een wereld waar je heel veel vraagtekens kunt zetten bij de overheid. Of Showstopper écht op de populaire The Hunger Games lijkt, maar vooral of het een goed boek is, vertel ik je vandaag in deze blogpost.

Hier gaat Showstopper over

Hoshiko is de sterattractie van het gevaarlijkste circus van Engeland, waar kinderen van immigranten moeten optreden met gevaar voor eigen leven. De heersende, autochtone elite is dol op de show. Hoe gruwelijker, hoe beter. Wanneer Ben, zoon van een machtig minister, voor het eerst de show bezoekt, wordt hij op slag verliefd op Hoshiko. Maar terwijl zij adembenemende kunsten op het hoge koord vertoont, wachten onder haar hongerige leeuwen.

Kan Ben haar helpen ontsnappen uit deze gevangenis? En heeft hij de moed het systeem aan te klagen dat zijn moeder als minister in stand houdt?

The Hunger Games 2.0 of niet?

Zoals ik al zei wordt dit boek een beetje met The Hunger Games van Suzanne Collins (‘De Hongerspelen’ in het Nederlands) vergeleken. Achterop het boek staat zelfs: ‘als je De Hongerspelen goed vond, dan vind je Showstopper geweldig.’ Best gedurfd om dat te zeggen, want The Hunger Games is natuurlijk enorm populair. Het leek me daarom tof om wat dieper in het boek te duiken en te kijken hoeveel de twee boeken op elkaar lijken. Ten eerste lijkt Showstopper op The Hunger Games omdat er een strenge overheid is die de touwtjes in handen heeft. In THG betekent het er ieder jaar een wedstrijd wordt georganiseerd, The Hunger Games dus, waarin kandidaten uit verschillende districten elkaar moeten vermoorden om zelf in leven te blijven. Enorm gruwelijk.

‘Geen Spelen, maar een circus waarin de vreemdste dingen gebeuren’

In Showstopper is er dus ook zo’n overheid om van de gruwelen. De overheid in dit boek is namelijk tegen een minderheidsgroep in het land, genaamd Droesems. Ze worden weggejaagd, hebben geen kans op een carrière en worden ook uitgemoord. Maar dan is er ook nog Het Circus waarin Droesemkinderen tegen hun wil moeten optreden om de elite (‘De Zuiveren’) te vermaken. Hoe meer doden er vallen bij de gevaarlijke acts, hoe beter. Ten tweede zie ik een vergelijking tussen de hoofdpersonen. In THG Katniss en Peeta, in Showstopper Hoshiko en Ben. Ondanks alle ellende vinden de personages elkaar in beide boeken en voelen ze iets voor elkaar. Ten derde zijn er in beide boeken personages die opstaan tegen het regime – Katniss in THG, Ben in dit boek van Hayley Barker. Ik snap de vergelijking dus zeker wel, want er zitten veel dezelfde elementen in, maar toch is het verhaal anders. Geen Spelen, maar een circus waarin de vreemdste dingen gebeuren.

Afwisselen tussen Hoshiko en Ben

Ik ben heel positief over Showstopper. Het boek heeft me zeker verrast. Ik vond het vooral een fijn boek omdat de hoofdstukken lekker kort zijn en je steeds wisselt van perspectief. Dan een hoofdstuk vanuit Ben, daarna weer vanuit Hoshiko. Zo blijft de vaart goed in het verhaal en wil je dus zeker doorlezen. Ik vond beide perspectieven overigens zo interessant, dat ik geen favoriet kan aanwijzen. De werelden waarin de twee personages leven zijn compleet anders, waardoor het boeiend blijft.

‘De werelden waarin de twee personages leven zijn compleet anders, waardoor het boeiend blijft’

Hoshiko haar leven speelt zich af in Het Circus, waar ze keer op keer haar leven op het spel zet door te koorddansen. Je wordt als lezer echt meegenomen achter de schermen van dit horrorcircus en je leert alle andere Droemens – de minderheidsgroep – daardoor goed kennen. Ben’s leven is eerder pracht en praal in plaats van horror. Hij is rijk, woont in een groot huis en zijn moeder is een populaire minister die ervoor zorgt dat de Droesems worden uitgemoord. Op school wordt Ben ook helemaal geïndoctrineerd, waar hij bijvoorbeeld bij het vak geschiedenis krijgt te horen dat Droemens vies zijn en minder hersencellen hebben. Ben lijkt de enige die zelf na probeert te denken en daar vraagtekens bij zet. Als hij stiekem praat met zijn Droesem-huishoudster en later Hoshiko in het circus ziet weet hij het zeker: de wereld moet veranderen.

Mijn eindoordeel over het boek

Showstopper maakt echt indruk en zet je aan het denken. De personages nemen je namelijk zo erg mee in hun werelden, waardoor je opgaat in het verhaal. Bovendien zijn de gruwelijkheden die Hayley Barker beschrijft echt heel eng af en toe. Ik wilde soms mijn handen voor mijn ogen houden, zoals bij een enge film.

‘Je kunt dit natuurlijk koppelen aan onze eigen wereld, waar racisme ook nog steeds voortkomt en waar politieke figuren ook de bizarste uitspraken doen’

Maar ondanks de horrorshow gaat dit verhaal natuurlijk over de thema’s racisme en discriminatie, in dit geval van de Droesems. Je kunt dit natuurlijk koppelen aan onze eigen wereld, waar racisme ook nog steeds voortkomt en waar politieke figuren ook de bizarste uitspraken doen (denk bijvoorbeeld even aan dit nieuwsbericht over Forum voor Democratie.) Ik had na het lezen echt het gevoel dat je altijd iets moet zeggen als er nare uitspraken worden gedaan over minderheden. Als er niemand opstaat, gebeurt er niets, dus kun je dat beter wel doen. Anyway: vier sterren voor Showstopper. Een heel sterk boek! Ik ben benieuwd of er een vervolg komt, want het eindigde nogal abrupt. Daarom net geen vijf sterren, maar vier.