Recensie: Nieuwe Maan – Sarah Crossan

Ik werd op Goodreads op zijn zachtst gezegd gebombardeerd door positieve recensies over Nieuwe Maan van Sarah Crossan. Mijn verwachtingen waren dus hoog. Maar vond ik dit boek net zo goed als Een?

Hier gaat Nieuwe Maan over

Joe’s broer wacht al tien jaar zijn doodstraf af in een gevangenis in Texas, mijlenver van Joe en de rest van hun disfunctionele gezin. Maar wanneer de executiedatum vastgesteld wordt, is Joe vastbesloten om die laatste weken met zijn oudere broer door te brengen. Zonder geld of back-up vertrekt Joe naar de laatste ontmoeting met zijn broer. Maar terwijl het aftellen begint, ontstaat er ook weer nieuwe hoop.

Overeenkomsten en verschillen met Een

Eerst even over de overeenkomsten met Een. Ten eerste valt het meteen op dat Nieuwe Maan net als Een in een vrije versvorm is geschreven, waardoor het verhaal als een lang gedicht leest. Door de vorm schrikt het lezers misschien af maar echt: probeer het eens, het is best mooi. Ten tweede wordt dit verhaal weer vanuit één perspectief verteld – Joe in dit boek, Grace in Een. Ten derde viel het me op dat Sarah Crossan wederom veel schrijft over familiebanden. In Een gaat het over de Siamese tweeling Grace en Tippi en het gezin waar ze uitkomen, in Nieuwe Maan over Joe en het gezin waar hij uitkomt. En dat gezin is behoorlijk complex en doordrenkt van problemen. Zo is zijn moeder weggegaan, zorgt een tante voor Joe en zijn zus en zit grote broer Ed nu in de gevangenis.

‘Ik vond dat dit boek heel anders las dan Een, terwijl het wél ook in vrije vers is geschreven’

Toch zijn er ook veel verschillen met Een. Vooral het thema is heel anders. Nieuwe Maan gaat echt over een groter maatschappelijk probleem, namelijk het rechtssysteem in Amerika en veroordeelden die daardoor de doodstraf krijgen. Verder vond ik ook dat dit boek heel anders las dan Een, terwijl het wél ook in vrije vers is geschreven. Sarah Crossan gebruikt wederom de stijlelementen enjambement, dat betekent dat de regel afbreekt maar de zin doorloopt, en repetitio, het herhalen van woorden of stukjes zin. Maar echt, het leest anders. Ik weet niet wat het is. Ik had het gevoel dat Een een stuk vloeiender was geschreven en ook wat was dromeriger qua toon. Nieuwe Maan is wat rauwer. Het is puurder, meer onmiddellijk zeggen waar het om draait.

Ik vond het goed, maar ik ben niet lyrisch

Wat vond ik ervan uiteindelijk? Ik vond het goed, maar ik ben niet lyrisch. De recensies van vijf sterren op Goodreads waar het boek de hemel in wordt geprezen zijn dus niet van mij afkomstig. Maar goed, ik zal even positief beginnen: het thema dat Sarah Crossan hier aansnijdt is heel sterk. Door het verhaal van Joe en zijn broer Ed wordt je meegenomen in het thema over het rechtssysteem van Amerika en de doodstraf die wordt opgelegd. Het zet je aan het denken. Het geeft een breed thema een gezicht. Ik was vooral ook erg blij dat ik niet in Amerika woon en dat de doodstraf hier niet bestaat.

‘Het zet je aan het denken, het geeft een breed thema een gezicht’

Alleen geef ik dit boek niet voor niets drie sterren. Ik vond het namelijk minder goed dan Een, waar ik echt door werd geraakt. Met Joe in Nieuwe Maan had ik gewoon wat minder binding. Ja, je leert hem goed kennen maar ik miste persoonlijk een connectie die je als lezer met personages kunt hebben. Jammer, want daardoor is dit boek het voor mij niet helemaal. Ook miste ik net als in Een een nieuw perspectief. Ik werd steeds nieuwsgieriger naar Ed, de broer in de gevangenis, maar vanuit hem lees je helemaal niets. Ik vond Ed en de andere bijpersonages ook vrij vlak overkomen, je leert niemand volledig kennen. Daarnaast vond ik het einde heel abrupt. Ik had graag meer willen lezen over de nasleep, maar dat bleef helaas uit.

Mijn eindoordeel over het boek

Zeker, Nieuwe Maan is een mooi boek. Dat het je aan het denken zet over complexe onderwerpen is de grootste kracht. Toch miste ik emotionele binding met de hoofdpersoon. Misschien komt dat omdat ik me eerder identificeer met een vrouwelijke hoofdpersoon en is het persoonlijk – maar toch. Ik had zo graag gelaagdere personages gezien, een goed afgewerkt einde en meer sfeer. Kortom: het boek greep me niet en dat is jammer.