Recensie: Nagelaten (The Darkest Minds #4) – Alexandra Bracken

Na De Overlevenden, Onvergetelijk en Een Onzeker Licht is het tijd voor een nieuw deel in The Darkest Minds-Trilogie van Alexandra Bracken. In dit vierde deel, Nagelaten, is het vijf jaar na de gebeurtenissen in de eerste boeken en wordt het verhaal vertelt vanuit Zu. Dit vond ik ervan.

door Paula

Hier gaat Nagelaten over

Vijf jaar na de vernietiging van de zogenaamde heropvoedingskampen waarin zij en talloze andere Ps-jongeren opgesloten hebben gezeten, heeft de inmiddels zeventienjarige Suzume ‘Zu’ Kimura de rol van woordvoerster voor de interim-regering op zich genomen. Ze vecht voor de rechten van Psi-jongeren in een maatschappij waar steeds meer vooroordelen heersen en onjuiste informatie rondzwerft. Als ze van een verschrikkelijke daad wordt beschuldigd, moet ze opnieuw vluchten om in leven te blijven.

Zu is vastberaden om haar naam te zuiveren en ze gaat een ongemakkelijk verbond aan met Roman en Priyanka, twee mysterieuze Psi’s die haar kunnen helpen haar onschuld te bewijzen of die haar kunnen verraden voor ze daar de kans toe krijgt. Tijdens hun zoektocht naar veiligheid en antwoorden groeit Zu dichter naar de mensen toe van wie ze weet dat ze niet te vertrouwen zijn. De toekomst van alle Psi-jongeren staat op het spel en Zu moet haar krachtige stem inzetten tijdens haar strijd tegen degenen die de Psi’s naar de schaduwen willen verbannen, om zo de vrienden te beschermen die ooit haar beschermers waren.

Zu in de hoofdrol

Ik las eerder alleen de eerste twee delen van The Darkest Minds-trilogie van Alexandra Bracken. Aan het derde deel heb ik me nog niet gewaagd, maar dat ga ik nog wel doen. Maar eerst was daar Nagelaten, die als recensie-exemplaar in mijn brievenbus belandde. Je zou het boek misschien zonder de eerste drie delen kunnen lezen, maar dan mis je wel flink wat voorkennis, dus ik zou gewoon beginnen in De Overlevenden. En doe niet zoals mij, maar lees deze serie wél in de juiste volgorde. Hoe dan ook: laten we het over Nagelaten hebben. Dit boek gaat namelijk over Suzume aka. ‘Zu’. Geen Ruby in de hoofdrol, maar het perspectief van Zu. Zu is inmiddels al geen twaalf meer, maar zeventien jaar. De uitbreking uit de heropvoedingskampen ligt inmiddels ver achter haar, het is al vijf jaar geleden, al heeft ze nog wel wat trauma’s.

‘Bij Ruby had ik echt het gevoel alsof ik door haar ogen naar de wereld keek, bij Zu had ik dat niet’

In Nagelaten merk je meteen dat Zu ouder is geworden en dat de wereld is veranderd. Er is nu een overheid die de Psi-jongeren beschermd, Zu is zelfs woordvoerder en er wordt gevochten voor gelijke rechten. Ik moest erg wennen aan Zu. Ruby was mijn favoriete personage, dus die omslag naar Zu was heftig. Ik vond Zu wel leuk in De Overlevenden, maar ook zielig en een beetje vreemd. Eerder kon ik me niet echt identificeren met de 12-jarige Zu, en hoewel dat in Nagelaten beter gaat omdat ze ouder is geworden, heb ik na het lezen van het boek niet het gevoel alsof ik Zu als personage kon doorgronden. Ze blijft wat op afstand van je als lezer. Bij Ruby had ik echt het gevoel alsof ik door haar ogen naar de wereld keek, bij Zu had ik dat niet. Jammer. Priyanka, een van de Psi’s waarmee Zu een verbond heeft, vond ik wél heel tof. Ik denk dat ik in het boek vooral een perspectief miste. Zu is leuk, maar niet direct likeable. Een tweede perspectief van een van de andere Psi’s uit de andere boeken had het leuker en vlotter gemaakt.

De schrijfstijl van Alexandra Bracken

Het boek viel me een beetje tegen. Ten eerste omdat ik niet zo weg was van de personages en Zu’s perspectief, ten tweede vanwege de schrijfstijl. Ik heb een haat-liefdeverhouding met de schrijfstijl van Alexandra Bracken. Deze serie begon namelijk heel goed, ik vloog door De Overlevenden heen. In dat boek is de afwisseling van trage stukken en stukken met veel actie namelijk helemaal prima. Met Onvergetelijk had ik al wat meer moeite, omdat er actie ontbreekt in de eerste honderd bladzijden. Al met al was ik wel positief over de boeken, omdat het plot goed in elkaar zit en de drang om verder te lezen groot was.

‘Ik heb een haat-liefdeverhouding met de schrijfstijl van Alexandra Bracken’

Bij Nagelaten is de afwisseling tussen trage stukken en stukken met veel actie, van een hele andere orde. Het wisselt elkaar steeds af. Is het bladzijden lang enorm sloom en gebeurt er weinig? De volgende hoofdstukken gaan ineens in sneltreinvaart omdat er plotseling iets aan de hand is. In het begin kon ik deze opbouw wel waarderen, later niet meer. Er zitten zulke trage stukken in dat het saai wordt. Ik denk dat het verhaal beter tot zijn recht was gekomen, als het flink was ingekort. Ook had er beter nagedacht kunnen worden over het einde. Dat had denk ik beter kunnen worden uitgewerkt, hoewel het ongelofelijk shocking is en je benieuwd wordt naar een nieuw deel, dat wel.

Mijn eindoordeel over het boek

Je kon het al lezen, maar dit boek was niet echt mijn ding. Ik vond het niet vlot genoeg geschreven, de gebeurtenissen in het boek gingen steeds te sloom of te snel. Ook moest ik moeite doen om de hele wereld in het boek te begrijpen en had ik niet altijd zin om verder te lezen. Gelukkig zijn sommige personages wel erg leuk en is de karakterontwikkeling van Zu ook mooi gedaan. Nagelaten krijgt daarom drie sterren.