Recensie: Misschien is het anders – David Yoon

Nicola Yoon kenden we al van Alles wat je lief is en De zon is ook een ster, maar haar man David Yoon blijkt ook aardig te kunnen schrijven. Hij debuteert dit jaar met Frankly in love, vertaalt als Misschien is het anders (door Esther Ottens). Dit vond ik van zijn boek.

Hier gaat Misschien is het anders over

Frank Li is een Tussenpersoon – zijn zelfverzonnen term voor Koreaans-Amerikaanse kinderen die gevangen zitten tussen enerzijds de traditionele verwachtingen van hun ouders en anderzijds hun Amerikaanse omgeving. Zijn ouders hebben één regel wanneer het over relaties gaat: date een Koreaanse. Dat wordt moeilijk wanneer Frank verliefd wordt op de slimme, mooie, maar ook witte Brit.

‘Ze doen alsof ze met elkaar daten om zo hun ouders om de tuin te leiden’

Mede-Tussenpersoon Joy heeft hetzelfde probleem, dus ze sluiten een deal: ze doen alsof ze met elkaar daten om zo hun ouders om de tuin te leiden. Het lijkt een perfect plan, maar uiteindelijk leiden hun nepdates ertoe dat Frank zich afvraagt of hij de liefde – en zichzelf – ooit echt goed begrepen heeft.

Meer dan alleen een cliché liefdesverhaal, maar het tempo mag wat hoger

Misschien is het anders lijkt op het oog een cliché YA-liefdesverhaal. Zo is er de inmiddels bekende verhaallijn tussen twee personages die doen alsof ze met elkaar daten, maar eigenlijk verliefd zijn op iemand anders en dan – je verwacht het niet – plots verliefd worden op elkaar. Dat gebeurt in Misschien is het anders ook tussen Frank en Joy. Ze zijn allebei Koreaans-Amerikaans, maar omdat hun traditionele ouders verbieden om met niet-Koreanen te daten, bedenken ze een plan. Joy en Frank doen bij hun ouders alsof ze verkering hebben en zeggen dat ze op date gaan samen, maar in werkelijkheid gaat Joy naar haar vriend Wu en is Frank bij Brit. Die deal werkt eerst prima, alleen weten Brit en Wu van niets.

‘David Yoon blijkt best aardig te kunnen schrijven en doet wat denken aan Becky Albertalli’

Tot dusver nogal cliché en typisch YA, maar David Yoon blijkt best aardig te kunnen schrijven en doet wat denken aan Becky Albertalli. De eerste hoofdstukken vliegen voorbij. En dan blijkt het opeens meer dan alleen een cliché liefdesverhaal, want het gaat niet alleen over op wie Frank verliefd is. Tussen de regels door is er regelmatig kritiek op de maatschappij en gaat het vooral over racisme en discriminatie. Frank praat daar open over met zijn beste vriend Q, die zwart is. Zo denkt hij tijdens een gesprek met Q: ‘Ik wil gewoon onbezorgd zijn, als in zo’n tienerfilm waarin personages (dat wil zeggen: witte personages) lekker mogen raden naar elkaars liefde en openlijk hun drama’s kunnen beleven en naast elkaar op maanverlichte grasveldjes kunnen gaan liggen om naar de sterren te kijken. Om te mijmeren over al het hogere: de kosmos, het lot, andere wijsgerige zaken. Niet over stinkende kloteonderwerpen zoals het racisme van hun ouders.’ David Yoon slaat met dit soort opmerkingen de spijker op zijn kop en bovendien weet hij waar hij over schrijft, want de auteur is zelf Koreaans-Amerikaans.

Het geheel is te veel een tienerfilm

Ik heb mixed feelings over Misschien is het anders. Het boek was het voor mij net niet helemaal. Dat ligt ten eerste aan de personages. Frank is geloofwaardig en sympathiek neergezet en is een typische tiener – hij doet soms cool en noemt zijn telefoon ‘apenspiegel’, soms voert hij serieuze gesprekken over de liefde en racisme met zijn beste vriend Q. De bijpersonages daarentegen komen niet goed uit de verf, op Britt en Joy na. Je leert ze niet goed genoeg kennen, terwijl ik vooral over de andere Tussenpersonen en over Q veel meer zou willen lezen. Ten tweede had ik moeite met het plot. Met het nep dating-element kan ik nog leven, maar het geheel voelt te erg aan als een tienerfilm. Het lijkt wel alsof David Yoon alles uit een tienerfilm in zijn boek heeft gestopt. Dat is jammer, want die opsmuk heeft dit verhaal niet nodig. Een kleiner verhaal over Frank had ik persoonlijk meer kunnen waarderen.

‘Er zitten sterke elementen in Misschien is het anders, maar het mocht allemaal wat minder in dit YA-boek’

Als laatste vond ik het tempo in dit boek verwarrend. Misschien lag het ook aan mijn eigen leestempo, want ik deed aardig lang over dit boek. Hoe dan ook, voor mijn gevoel ging het soms heel traag en dan weer te snel. Er zat geen duidelijke lijn in. Conclusie: er zitten sterke elementen in Misschien is het anders, maar het mocht allemaal wat minder in dit YA-boek. Halverwege het verhaal worden alles uit de kast getrokken om het spannender te maken en boeiender, maar het is te veel. Zeker het einde voelde enorm overhaast, alsof er snel nog iets over Q vertelt moest worden. Ik geef het boek 3 sterren.

Cijfer: 6
Sterren: 3

Hier vind je het boek op Goodreads