Recensie: Ik geef je de zon – Jandy Nelson

Volgens mij ben ik een van de weinige YA-lezers die Ik Geef Je De Zon nog niet had gelezen. Gelukkig kwam daar verandering in toen ik het boek won bij BlossomBooks en de mooie hardcover even later op mijn deurmat plofte. Dus twijfel je ook nog om het boek te lezen of staat het boek al tijden op je To Be Read-lijst: dit is wat ik vond van Ik Geef Je De Zon.

Een meisje met knalrode lipstick en een introverte jongen
Ik Geef Je De Zon, mooie titel natuurlijk, maar waar gaat dit boek over? In het kort: over een meisje met knalrode lipstick die van de rotsen in zee springt en over een introverte jongen die verliefd is op zijn buurjongen. Jude en Noah heten ze; en ze zijn tweeling. Jude is echt het tegenovergestelde van Noah zoals je kunt lezen. Toch zijn ze onafscheidelijk, tot er iets tragisch gebeurd waardoor ze uit elkaar groeien. Worden ze ooit weer zo onafscheidelijk als vroeger?

“Door deze perspectieven wilde ik heel graag doorlezen”

Verschillende perspectieven: 13 en 16 jaar
Wat me meteen opviel aan het verhaal, is dat je uit verschillende perspectieven leest. Het begint met Noah en Jude die 13 jaar zijn en onafscheidelijk. Dan opeens lees je het verhaal vanuit de tweeling wanneer ze 16 jaar zijn en compleet uit elkaar gegroeid. Ze praten bijna niet meer met elkaar. Dat is heel gek om te lezen omdat de overgang niet groter kan zijn. Ik vroeg me hierdoor meteen af wat er gebeurd is, waarom ze niet meer onafscheidelijk zijn. Door deze perspectieven wilde ik heel graag doorlezen, simpelweg om te weten wat er ooit allemaal gebeurd is. En dat kom je gelukkig ook te weten, tussen heel veel grappige scenes door.

Een grappig en ontroerende Young Adult
Ik ben positief over Ik Geef Je De Zon hoewel ik eerst heel erg in het verhaal moest komen. Het pakte me niet meteen omdat er onwijs veel dingen door elkaar gebeuren. Je wordt echt in het verhaal gegooid, dus het is even wennen in het begin – wie de personages zijn, wat er aan de hand is en dat soort dingen. Maar echt: doorlezen loont. Het verhaal werd steeds leuker, zeker toen het perspectief veranderde van 13 jaar naar 16 jaar. Ik merkte dat ik me toen iets meer kon inleven in de personages, omdat ze dan ouder zijn.

“De thema’s worden niet zwaar belicht, maar lees je eigenlijk tussen de regels door”

Verder vond ik het boek goed omdat er heel veel belangrijke thema’s in voorkomen, zoals homoseksualiteit. De thema’s worden allemaal niet zwaar belicht, maar lees je eigenlijk tussen de regels door. Dat vond ik erg goed, daardoor blijft het verhaal door de zware thema’s best wel luchtig maar leer je als lezer ook dat homoseksualiteit heel normaal is. Veel positiefs dus over het boek, maar het feit dat ik het verhaal me niet direct meesleepte vond ik wel heel jammer. Ook vond ik de 13-jarige versies van de personages soms lastig om me mee te identificeren. Gelukkig maakten de 16-jarige versies veel goed! 😉 Het boek vond ik voor de rest hilarisch, ontroerend en makkelijk te lezen (maar er zitten ook prachtige zinnen in).

Eindoordeel: must-read?!
Ja, ik vind Ik Geef Je De Zon echt een must-read en geef het verhaal daarom ook vier sterren. Net geen vijf, omdat ik niet meteen enthousiast was en ik even door moest lezen. En omdat ik het gevoel had dat het boek best ‘jong’ was; je kan je denk ik beter met de personages identificeren als je een tiener bent. Maar hey: ik ben wel fan geworden van Jude en Noah hoor. En ik denk dat iedereen zich wel een beetje herkent in deze leuke tweeling. 😉