Recensie: Geheimen van het tuinhuis – Rihana Jamaludin

Ik las weer eens een YA-roman, maar geen dertien-in-een-dozijn-YA. Geen driehoeksverhoudingen en ander tienerdrama, maar een historische roman over de tijd na de afschaffing van de slavernij in Suriname. Dit is wat ik vond van Geheimen van het tuinhuis van Rihana Jamaludin.

Hier gaat Geheimen van het tuinhuis over

De zestienjarige Alexandra Belgrave groeit op in de kleurlingenelite. Een leven in slavernij is haar familie door hun witte voorouder bespaard gebleven, maar toch is het toekomstperspectief van Alex beperkt. Als meisje zal ze nooit kunnen studeren, hoe intelligent ze ook is. Tijdens de vakantie die ze samen met haar beste vriendin Jo op plantage Het Schoone Land doorbrengt, ontmoet ze Ernst Martzil, die in het geheim een machine aan het bouwen is. Hij zit niet direct te springen om een meisje dat hem daarmee wil helpen, maar dan merkt hij hoe slim en vindingrijk Alex is. Zouden Ernst en Alex met de nieuwe uitvinding hun eigen toekomst kunnen veranderen?

Een historische YA-roman

Een historische YA-roman, je moet je er maar aan wagen. Rihana Jamaludin doet het in ieder geval en laat haar YA-debuut afspelen in 1870 in Suriname. Het is zeven jaar na de afschaffing van de slavernij, maar tegelijkertijd is er nog steeds geen echte gelijkheid. Meisjes mogen bijvoorbeeld niet studeren en er wordt alsnog een beetje neergekeken op mensen met donkere huidskleur. De kleurlingenelite, waar hoofdpersoon Alexandra deel van is, zit daar tussenin. Ze heeft een witte voorouder, maar ook voorouders van kleur. Dat is ingewikkeld, want aan de ene kant kunnen ze meer dan de arme bevolking, maar aan de andere kant hebben ze nog steeds niet de langverwachte privileges.

Het eerste deel van het boek zit bomvol informatie over deze tijd. Ik moest daar erg aan wennen en vond het af en toe vrij wollig, omdat ik gewoon wilde dat het verhaal verder ging. Je kunt zeggen dat deze basisinformatie nodig is om het boek volledig te begrijpen, maar aan de andere kant vond ik het jammer dat het niet op een andere manier is gedaan. Van mij mocht de informatie over 1870 en wat daarvoor is gebeurd meer door het verhaal worden geweven. Nu voelt het net alsof er één deel is vol informatie waarbij je steeds onderbroken wordt, terwijl je eigenlijk gewoon wilt dat het verhaal begint. Dat vond ik jammer.

Jamaludin zet de sfeer van Suriname goed neer

Waar ik wel erg over te spreken ben, is de manier waarop Jamaludin het Suriname van die tijd neerzet. Ze schrijft ontzettend beeldend, waardoor je geur van het land bijna kunt ruiken. Ook de woorden in het Sranantongo die regelmatig in de dialogen zitten, dragen daaraan bij. Je zit met je hoofd in no-time in Suriname van 1870, zonder dat je daar veel moeite voor moet doen. Dat zorgt er ook voor dat je verder wilt lezen, de informatie – al dan niet wat wollig af en toe – wilt opslurpen omdat je meer wilt leren over deze tijd. Al met al geef ik dit boek 3 van de 5 sterren. De rol van de vrouw, het hele beeld van Suriname en de kleurlingenelite uit die tijd is ontzettend goed uitgewerkt. Alleen het echte verhaal, over Alexandra, ligt qua tempo erg laag waardoor ik mijn aandacht er niet altijd bij kon houden.