Recensie: De geur van groen – Pamela Sharon

Pamela Sharon deed mee aan de schrijfwedstrijd van Uitgeverij Moon en werd tweede. Haar boek, De geur van groen, werd net als De zwendelprins van winnares Rima Orie daadwerkelijk uitgegeven. Vandaag vertel ik je wat ik vond van haar YA-boek.

Hier gaat De geur van groen over

Raaf is een gewoon meisje van zestien. Ze houdt van verhalen en is dol op haar beste vriendin May-Lin. Het enige wat haar leven anders maakt dan dat van de meeste tieners, is dat ze blind is.

‘In een wereld die niet alleen haar kleur maar ook haar glans kwijt is, moet Raaf haar eigen weg zien te vinden’

Gelukkig vertelt May-Lin haar hoe kleuren ruiken en voelen. Zij creëert daarmee een wereld voor hen samen. Dan gebeurt er op een dag iets wat Raafs leven helemaal op zijn kop zet en alle kleuren laat verdwijnen. In een wereld die niet alleen haar kleur maar ook haar glans kwijt is, moet Raaf haar eigen weg zien te vinden.

Elk hoofdstuk een andere kleur

In De geur van groen leren we Raven kennen, ‘Raaf’ voor vrienden. Raaf gaat naar de middelbare school, winkelt (en spijbelt) met vriendin May-Lin en doet alle normale dingen die je doet als 16-jarige. Ze ziet alleen niets, want ze is blind. Samen met May-Lin ontdekt ze te wereld, want haar beste vriendin beschrijft alles voor haar. Zo is paars een coole kleur, groen de kleur van een nieuw begin en vers gemaaid gras. Groen is ook de lievelingskleur van Raven.

‘Het is niet alleen maar ‘rood is de kleur van de liefde en blauw de kleur van de zee’, personages May-Lin en Raaf hebben een heel eigen idee bij iedere kleur’

In het boek wordt veel gepraat over waar kleuren voor staan en ook ieder hoofdstuk heeft een naam van een kleur. Ik dacht dat het daardoor cliché zou worden, maar dat valt mee. Pamela Sharon koppelt kleuren aan ervaringen en geuren en laat Raaf daarover vertellen. Het is niet alleen maar ‘rood is de kleur van de liefde en blauw de kleur van de zee’, personages May-Lin en Raaf hebben een heel eigen idee bij iedere kleur. Het vormt de basis van hun vriendschap. Een hechte vriendschap van samen huiswerk maken op Raaf haar kamer, samen lipsticks bekijken in de stad en roddelen over klasgenoten. Totdat alles in elkaar stort en Raaf er plots alleen voor staat.

Boterham met kaas of pistoletje brie?

Pamela Sharon schrijft met vlotte pen over thema’s als identiteit, vriendschap, liefde, familie en rouw. Ook qua humor doet de auteur het goed. De woordgrappen en inside jokes zijn oprecht grappig en vooral geloofwaardig. Vooral bij de band tussen Raafs broer Brent en zijn vriendin Sophia komt dit goed tot zijn recht. Ook tussen May-Lin en Raaf zit het qua humor wel goed, met inside jokes als mensen beoordelen op een schaal van boterham met kaas tot pistoletje brie.

‘Pamela Sharon schrijft met vlotte pen over thema’s als identiteit, vriendschap, liefde, familie en rouw’

Wat ik minder goed vond

De personages komen ook redelijk goed uit te verf, met name Raaf en May-Lin. De rest van de personages vond ik te vlak blijven. Vooral Roan, die uiteindelijk zelfs een grotere rol krijgt in het verhaal, mocht meer tot leven komen. Een perspectief vanuit hem had me leuk geleken. Ook wilde ik meer over de familie van May-Lin lezen, maar dat bleef helaas uit.

Ook moet ik het even hebben over de relatie tussen Roan en Raaf. Ik heb er een beetje een hekel aan als personages súpersnel verliefd worden op de eerste de beste jongen. En dat alles daarna in die relatie zo goed als perfect is. Dat gebeurt in De geur van groen ook een beetje, vooral dat verliefd worden. Jammer, want zo krijgt het originele verhaal over Raaf, die op zoek is naar zichzelf, toch een cliché randje.

Conclusie? Een fijn boek met veel humor dat met momenten origineel is, maar af en toe ook in clichés vervalt zoals de instalove tussen Roan en Raaf. De geur van groen krijgt daarom drie sterren van mij.