Recensie: De Executie – Daniëlle Bakhuis

Daniëlle Bakhuis schreef eerder onder andere Wat Als…, Zes Seconden en natuurlijk De Eliminatie. Afgelopen maand kwam haar nieuwste YA-thriller uit: De Executie. Dit vond ik ervan.

door Paula

Hier gaat De Executie over

Het is 2048. Het Collectief is aan de macht. Om het land staat een Muur en de levens van alle inwoners zien er hetzelfde uit. Ze dragen dezelfde kleding, wonen in dezelfde huizen en eten iedere avond dezelfde maaltijd. Dat maakt iedereen gelijk, en het leven zorgeloos en voorspelbaar. Maar wie een misstap begaat, wordt keihard afgestraft. Sinds de doodstraf weer is ingevoerd, worden jongeren hangend in kooien boven een onpeilbare diepte terechtgesteld.

‘Sinds de doodstraf weer is ingevoerd, worden jongeren hangend in kooien boven een onpeilbare diepte terechtgesteld’

Tijdens een spectaculaire show die live op televisie wordt uitgezonden, krijgen vijf tieners nog één kans om zichzelf te redden. Bij vier van hen zullen de bodems onder hun kooien worden weggeklapt. Het Collectief beslist wie er overblijft. Welkom bij De executie. Deze aflevering wil je niet missen!

Een futuristische YA-thriller

Daniëlle Bakhuis schrijft altijd interessante YA-thrillers met een duister randje. Ik vond De Eliminatie al tof, maar De Executie misschien nog wel meer. De Executie gaat namelijk nóg wat verder en speelt zich af in 2048, waar Het Collectief aan de macht is en het leven saai en voorspelbaar is gemaakt. Maak je een kleine misstap als tiener? Dan kan je de doodstraf krijgen. In de liveshow genaamd De Executie hangen vijf tieners in kooien boven een eindeloze afgrond. Een van hen kan nog één kans krijgen, de rest gaat de afgrond in.

‘Ik zat er meteen helemaal in, omdat het idee zó zenuwslopend is’

Het verhaal begint met Charlotte die in een van die kooien staat en dan begint de liveshow. Ik zat er meteen helemaal in, omdat het idee zó zenuwslopend is. Wat als de bodem onder de voeten van Charlotte openklapt? Ik hield mijn hart vast. Naast Charlotte volg je ook de andere tieners die in deze aflevering terechtstaan: Frankie, Elif, Hailey en Nathan. Je leert iedereen langzaamaan kennen (en leest ook vanuit hun perspectief), want tijdens de show vertellen ze stuk voor stuk wat ze hebben gedaan. Ook komen er familieleden en slachtoffers langs die over de misstap van de ‘kandidader’ vertellen. Je krijgt daardoor al snel een volledig beeld van de personages. Ik vind dat de schrijfster dat sowieso goed doet hier: ze voert veel personages op, maar geen enkel personage blijft te vlak. Je krijgt daadwerkelijk een goed beeld van alle de vijf kandidaten.

De wereld van Het Collectief en boeiende onderwerpen

Dan de wereld waarin dit verhaal zich afspeelt. Is die goed uitgewerkt? Ja, redelijk. In plaats van flashbacks over de levens van de kandidaten in Het Collectief, krijg je tussen de regels door van alles mee. En dat is eigenlijk veel fijner, want zo gaat de vaart niet uit het verhaal. Hoewel de wereld niet zo is als Divergent of The Hunger Games, vond ik het goed genoeg uitgewerkt en boeiend genoeg om je als lezer aan het boek gekluisterd te houden.

‘Zenuwslopend, vlot geschreven en tot het einde interessant’

Nadenken over goed en slecht

Het interessantste aan dit boek is dat je gaat nadenken over bizarre vragen, zoals: hoe bepaal je wiens leven meer waard is? Ook denk je na over wat je zelf van de doodstraf vindt en of daders een tweede kans verdienen. Als laatste merkte ik tijdens het lezen dat ik ging nadenken wie er nu goed is en slecht in het boek. Alleen is het niet zo zwart-wit. De personages niet, de wereld niet. Het is een groot grijs gebied. Het Collectief heeft veel slechte kanten, maar de mensen die het hebben opgericht vinden het juist goed. De voorspelbaarheid – dezelfde maaltijden, dezelfde huizen, op vaste tijden bepaalde dingen doen – in het Collectief is doodsaai, maar heeft voor sommige mensen ook iets rustgevendst omdat je niet zelf hoeft na te denken. Kortom: genoeg ontwerpen om discussies over te voeren.

Ik geef De Executie 4 sterren. Deze futuristische thriller houdt je aan het verhaal gekluisterd – het is zenuwslopend, vlot geschreven en tot het einde interessant. En oké, aan het einde ook een beetje over the top, maar een filmisch einde past perfect bij dit gestoorde verhaal. Ik ben fan!