Recensie: De bijzondere woorden van Gioia – Enrico Galiano

Soms verwacht je dat een boek echt iets voor jou is. Dat het een boek wordt om van te houden, dat je raakt en dat je over een paar jaar nog herinnert. Dat gevoel had ik bij De bijzondere woorden van Gioia. En toch bleek ik het mis te hebben.

Anders dan andere meisjes

De 17-jarige Gioia, de hoofdpersoon in het boek, is anders dan andere meisjes van haar school. Ze draagt geen make-up en haar oude flanellen blouse en kapotte broek zijn écht versleten en gescheurd. Ook verzamelt ze mooie woorden uit andere talen, zoals ‘turadh’, een Iers woord dat zoiets betekent als ‘de vlagen helderblauwe lucht tussen de wolken na een onweersbui’. Verder houdt Gioia van het vak filosofie op school. Met haar filosofiedocent, een oudere man die met een stok loopt en interactief lesgeeft, heeft ze gesprekken over het leven. En dit is pas het topje van de ijsberg genaamd Gioia.

‘Als je een haat-liefdeverhouding kunt hebben met een personage, dan had ik het gegarandeerd met Gioia’

Het probleem dat ik had met dit verhaal, is dat ik Gioia niet goed begreep. Als je een haat-liefdeverhouding kunt hebben met een personage, dan had ik het gegarandeerd met Gioia. Aan de ene kant vond ik haar sympathiek. De moeilijke thuissituatie, met een vader die weinig in beeld is en een moeder die ook niet echt voor haar zorgt, en haar vluchten in muziek en filosofie – dat roept begrip op. Aan de andere kant vond ik haar onpeilbaar, naïef (oké, dat zijn tieners soms) en irritant. Het hele ik-ben-anders-dan-andere-meisjes ligt er veel te dik bovenop. Galiano wil Gioia tot een gelaagd personage maken en dat lukt in zekere zin, maar soms voelt het te geforceerd. Dat met die bijzondere woorden vond ik te geknutseld, te voorbedacht. Ook kwam Gioia niet echt tot leven bij mij. In bepaalde stukken merkte ik tussen de regels door dat een mannelijke auteur over een tienermeisje aan het schrijven was. Dat is juist wat je niet wilt, het moet echt en authentiek voelen.

De mysterieuze jongen genaamd Lo

Toch las ik door, aangezien ik alle genomineerden voor het beste boek voor jongeren wilde lezen en ook een goed beeld wilde krijgen van dit boek. Terug naar het verhaal, want naast dat je als lezer steeds meer een beeld krijgt van Gioia gebeurt er ook het een en ander. Zo loopt Gioia op een avond weg van huis en ontmoet ze een jongen genaamd Lo. Op school zegt ze vrij weinig tegen anderen, maar met hem kan ze verrassend goed praten. Na de ontmoeting beland ze in een hele rollercoaster over Lo, want blijkbaar heeft Lo haar niet alles vertelt over hemzelf. Het wordt zowaar even spannend, maar toch lijkt het daarna weer door te kabbelen en legde ik het verhaal alweer bijna aan de kant.

‘Ik had iets heel bijzonders verwacht’

Je ziet het vast al aankomen, maar De bijzondere woorden van Gioia was niet mijn boek. Ik snap dat veel mensen het mooi vinden, maar mij raakte het gewoon niet zo. Ik had iets heel bijzonders verwacht, een soort Aristoteles & Dante van Benjamin Alire Sáenz, maar dat werd het niet. Het werd een YA-verhaal over een anders-dan-anders-meisje die er al zoveel zijn, maar oké: wel met sterkere dialogen. Hoewel er dus zeker goede dingen zitten in dit verhaal – de bijpersonages zijn misschien nog wel het meest intrigerend – weegt dat voor mij niet op tegen de leeservaring die ik had. Daarom krijgt dit boek van mij twee sterren.

Cijfer: 5
Sterren: 2