Recensie: Clean – Juno Dawson

Neem het soort stoere personages uit De Royals-serie van Erin Watt, gooi en de glamour bij van Duizend Hoog of Gossip Girl en je hebt zo’n beetje Clean van Juno Dawson. Een combinatie die verrassend goed bleek te werken.

door Paula

Hier gaat Clean over

Als socialite Lexi Volkov bijna bezwijkt aan een overdosis, denkt ze haar absolute dieptepunt bereikt te hebben. Maar dat ziet ze verkeerd. Dat dieptepunt komt pas bij de gedwongen opname in een exclusieve afkickkliniek. Hier leert Lexi weer uit het diepe dal omhoog te klimmen, samen met haar medepatiënten, waaronder de geheimzinnige Brady. Terwijl ze haar demonen onder ogen ziet, komt Lexi tot het besef dat liefde misschien wel de krachtigste drug is van allemaal…

Lexi en strijd tegen drugs

Lexi ligt totaal verward achterin een auto, inclusief kots op haar dure Miu Miu-jurkje, als ze naar een afkickkliniek wordt gereden. Ze heeft een overdosis genomen, zo blijkt. Zo opent Clean. Vanaf dan word je meegenomen in het leven van Lexi. Aan de ene kant volg je de Lexi van nu, die in de kliniek cold turkey moet afkicken. Aan de andere kant leer je de Lexi van vroeger kennen, het meisje dat ze was voordat ze drugs ging gebruiken. Hoe heeft het zover kunnen komen?

‘Hoe heeft het zover kunnen komen met Lexi?’

Terug naar de kliniek. Stel je een klein eiland voor met veel bos en een prachtig oud landhuis op een heuvel, en je hebt er al snel een beeld bij. Tel daar rijke kinderen bij op die een verslaving hebben en het beeld is compleet. Juno Dawson zet de locatie goed neer in het boek en vertelt vrij gedetailleerd over het eiland zonder dat het irritant of langdradig wordt. Het blijft voortdurend lekker vlot. Sowieso is het geheel zo vlot geschreven, dat het me verbaasde. Op een of andere manier werd het nooit saai. Of het dan niet te gehaast is geschreven? Dat valt mee. Alleen het einde vond ik in een te snel tempo gaan waardoor het wat afgeraffeld oogt.

Iedereen heeft een andere verslaving

Tijdens de sessies groepstherapie kom je erachter dat iedereen een andere verslaving heeft – van anorexia tot eetverslaving en drugs. Wat knap gedaan is, is de groepsdynamiek en de sfeer die daar bijhoort. Je voelt dat Lexi bij een hechte groep komt, flink moet wennen en uiteindelijk wordt opgenomen in het clubje. Steeds meer voel je je als lezer betrokken bij de groep en vooral bij Lexi. Door de herinneringen die ze ophaalt bij psycholoog Goldstein, kom je er langzaam achter hoe ze is geworden wie ze nu is.

‘Steeds meer voel je je als lezer betrokken bij de groep en vooral bij Lexi’

Personages

Lexi is het type personage dat je ook tegenkomt in de boeken van Erin Watt. Ze is stoer en durft zo’n beetje alles te zeggen, maar heeft een klein hartje. Ze is rijk, slaapt in hotels van de keten van haar vader en loopt in London heel wat feestjes en modeshows af. Iedere verslaafde in de kliniek heeft ook steenrijke ouders, maar verder verschilt iedereen énorm van elkaar. Juno Dawson, zelf transgender, heeft ervoor gekozen om veel diversiteit in het boek te verwerken. Zo heb je een meisje dat transgender is, een psychologe met een hoofddoek en een zwart meisje met een eetverslaving. Ik vond het eerst nogal veel, maar misschien moet ik gewoon wennen aan veel diversiteit. Toch vond ik niet alle personages even goed uitgewerkt, van veel had ik meer willen weten en meer karakterontwikkeling willen zien.

Mijn eindoordeel over het boek

Ik geef Clean van Juno Dawson 4 sterren. De schrijfster weet het thema verslaving op een genuanceerde manier te vertellen en oordeelt niet. Ze laat hoofdpersoon Lexi een karakterverandering doormaken die realistisch is en zorgt dat je je als lezer met haar kunt identificeren. Als je net als Lexi in het begin van het boek dacht, dat verslaving alleen iets is voor dakloze junks, dan leert Clean je al snel dat het niet zo is. Het kan iedereen overkomen. Kortom: heldere taal, goed onderwerp, vlot geschreven boek. En een aanrader voor fans van Erin Watt.

Heb jij Clean al gelezen?