Recensie: 67 Seconden – Jason Reynolds

YA-boeken geschreven in vrije vers, ik ben er best een beetje fan van. Na Een, Nieuwe Maan & Gewicht Van Water van Sarah Crossan, waagde ik me aan 67 Seconden van Jason Reynolds. Dit vond ik van het boek.

Hier gaat 67 Seconden over

67 seconden. Zeven verdiepingen. Drie regels. Een wapen. Will staat 67 seconden in de lift naar beneden, met in zijn broekband een pistool. Zijn broer Shawn is vermoord, en Will weet wat er van hem verwacht wordt. Niet snitchen. Niet huilen. Wraak.

Compleet anders dan Sarah Crossan

Door dat ik al drie boeken van Sarah Crossan had gelezen, allemaal geschreven in vrije vers, verwachtte ik van 67 Seconden eigenlijk iets soortgelijks. Maar ik begon met lezen en merkte al snel: de stijl van Jason Reynolds is compleet anders dan die van Sarah Crossan. Ja, ze schrijven allebei in vrije vers waardoor het verhaal een bepaald ritme krijgt en het soms poëtisch wordt, maar daar houdt de vergelijking wel op. De stijl van Jason Reynolds zou ik omschrijven als emotioneel, rauw en realistisch. En ook wel hoopvol.

‘De stijl van Jason Reynolds is compleet anders dan die van Sarah Crossan’

Dat emotionele, rauwe, realistische en hoopvolle zit heel erg in dit verhaal. Het past ook goed bij het plot. In 67 Seconden volgen we namelijk Will, die in een achterbuurt woont waar vaak schietpartijen zijn en er drugs wordt gedeald. Zijn broer Shawn is ook doodgeschoten en daardoor is Will natuurlijk enorm verdrietig, maar ook erg boos. Hij gaat de flat uit waar hij woont, zeven verdiepingen naar beneden met de lift. Dat duurt in totaal 67 seconden. Heel kort, maar Jason Reynolds beschrijft deze seconden heel nauwkeurig waardoor bijna het hele boek over deze bijzondere liftreis gaat. Op elke verdieping stapt er namelijk iemand anders in en gaat Will nadenken. Moet hij wraak nemen op de moordenaar van zijn broer of niet?

Je kunt de emoties van Will bijna voelen

Ik vond 67 Seconden heel mooi en bijzonder om te lezen. Wat ik knap vind aan de manier waarop Jason Reynolds schrijft, is dat hij de lezer heel snel bij de keel weet te grijpen. Vanaf pagina 5 zat ik er namelijk al behoorlijk in en werd ik geraakt. Het wordt ook snel emotioneel. Dat komt vooral omdat je als lezer in korte tijd dicht bij hoofdpersoon Will komt te staan. Daardoor kun je zijn verdriet en woede bijna voelen. Tel daar wat poëtische stukjes bij op die mij recht in het hart raakten, en je snapt dat ik soms een traantje weg moest pinken bij dit verhaal.

‘Wat ik knap vind aan de manier waarop Jason Reynolds schrijft, is dat hij de lezer heel snel bij de keel weet te grijpen’

Ik sluit graag af met een van mijn favoriete stukjes uit het boek (pagina 46):
(…)Maar het voelt alsof er een arm
om mijn nek
klemt
als ik bedenk dat

ik nooit meer in slaap zal vallen
met zijn ideeën,
of met het idee

dat hij uiteindelijk
thuis zal komen, want
dat komt hij niet, en nu denk ik dat
ik meer van hem zou moeten houden,

alsof hij mijn lievelings is,

maar dat is nogal lastig
want hij was mijn enige
broer en dus

sowieso mijn lievelings.

Mijn eindoordeel over het boek

67 Seconden krijgt van mij vier sterren. Wat een prachtig boek. De vrije vers past perfect bij dit emotionele verhaal en zorgt ervoor dat je nog meer wordt geraakt. Ik ben zeker benieuwd naar meer van Jason Reynolds. Hoewel ik richting het einde niet alle personages uit elkaar kon houden en de afsluiting een beetje vaag vond, ben ik – zoals je kunt lezen – heel erg te spreken over dit boek. Kortom: dit is zeker een must-read!

Heb jij 67 Seconden al gelezen?