Dit vond ik van Love, Simon

Het is al even geleden dat ik Love, Simon zag, maar ik wilde toch graag een review schrijven over deze film. Dus here we go: dit vond ik ervan.

Love, Simon in het kort

In Love, Simon draait het – wow, je verwacht het niet met deze titel – om Simon (Nick Robinson). Hij is er inmiddels achtergekomen dat hij op jongens valt, maar durft het niet goed te vertellen aan zijn omgeving. De enige die zijn geheim wel weet, is de mysterieuze Blue waarmee hij stiekem chat. Blue is ook homo en zit op zijn school. In de film leef je mee met Simon, zie je hoe hij uiteindelijk uit de kast komt en éindelijk ontdekt wie Blue is.

Personages in het boek vs. in de film

Laat ik positief beginnen. Ik vond Love, Simon namelijk heel erg leuk. Ik las eerder al het boek van Becky Albertalli en ik vind het onwijs knap hoe goed het verhaal overkomt op het witte doek. De acteurs zijn best prima gecast, vind ik. Al ziet Simon er in de film er wel héél anders uit dan in het boek. Waar hij in het boek blond haar heeft en een bril, heeft hij in de film bruin haar en contactlenzen. Maar hey, Nick Robinson doet het verder wel erg goed.

‘De representatie gaat helemaal lekker in deze film, maar bij Leah gaat het mis’

Leah Burke, (Katherine Langford aka. Hannah Baker uit 13 Reasons Why), vond ik iets minder. Niet omdat ze niet goed acteert, maar omdat ik Leah compleet anders voor me zag. In het boek heeft ze rood haar, is ze een beetje een nerd en bovendien: ze is dik. De representatie gaat helemaal lekker in deze film – pluspunten voor diversiteit in seksualiteit en huidskleur – maar bij Leah gaat het mis. Jammer, want diversiteit in verschillende lichaamsvormen is ook zo belangrijk.

Een heel lief plot

De personages laat ik even voor wat het is, laat ik het over het plot hebben. Het plot is mega lief, schattig en grappig. Oké, het is wel cliché, maar dat vond ik bij deze film totaal niet erg. Je leeft als kijker erg mee met Simon en hoopt dat hij geaccepteerd wordt nadat hij uit de kast komt.

Ook de verhaallijn over Blue voegt zeker iets toe. Ik wist door het boek al wie Blue was, maar dat maakt het niet minder als je de film kijkt. Het blijft een beetje spannend om te ontdekken wie deze mysterieuze chatbuddy van Simon is. Ja, leuk plot dus. Het is cheesy, maar ik hou van Amerikaanse highschool-films met een happy end. Als je daar ook van houdt af en toe, dan is deze film op je lijf geschreven.

Wat ik wel een beetje jammer vond

Ik las dit interessante artikel over Love, Simon van de New York Times en ging opeens met een andere blik naar de film kijken. Dit artikel gaat over of er wel ruimte is voor queer-mensen in Hollywood. Mensen die zich identificeren als ‘queer’ voelen zich vaak niet in een hokje passen. Soms voelen ze zich bijvoorbeeld niet helemaal man, maar ook niet helemaal vrouw. Het is moeilijk uit te leggen, maar hopelijk begrijp je het zo een beetje. In ieder geval, dat queer-zijn komt niet echt voor in Love, Simon. Wel heb je het personage Ethan, die een jongen is, maar zich vrouwelijker gedraagt. Hij past niet echt in een hokje. Je zou kunnen zeggen dat hij queer is.

‘Dat queer-zijn komt niet echt voor in Love, Simon’

Verder vervalt de film in stereotypen. Heel jammer. Ik citeer uit het artikel: “A message that gay young people receive throughout our adolescence is that you need to be the “right type of gay” — masculine, not flamboyant, a man’s man — to be respected, to be affirmed by your family or to be romantically desirable.” En dat ‘juiste type homo’ – mannelijk, niet flamboyant een mannelijke man – is precies wat Simon is. Er wordt telkens op gehamerd hoe normaal hij wel niet is. De hele tijd ‘maar ik ben net als jou, alleen val ik op jongens.’ In andere films heb je ook altijd homo’s die mannelijk zijn, flamboyante en/of queer personages komen nauwelijks voor.

Het lijkt alsof je alleen dan geaccepteerd wordt en dat is een kwalijke zaak. Allebei zou oké moeten zijn. Dat wilde ik even zeggen. Verder is de film natuurlijk hartstikke goed voor jongens en meiden die in de kast zitten en hierdoor durven vertellen wie ze echt zijn. Dat juich ik toe, maar dat queer-zijn mag ook zeker vaker voorkomen in films.

‘Verder is de film natuurlijk hartstikke goed voor jongens en meiden die in de kast zitten en hierdoor durven vertellen wie ze echt zijn’

Must-see of niet?

Mag ik aan films ook sterren geven zoals bij boeken? Ja toch? Dan geef ik deze film 3,5 sterren. Ik vind Love, Simon een must-see, ondanks mijn kritiekpunten. Het is belangrijk dat er films zijn voor jongeren over zulke onderwerpen – waarin uit de kast komen normaal is, waarin je je als kijker misschien herkent in Simon en waarin lekker veel diversiteit zit. Dus kom maar door met meer van dit soort films, alleen dan ook met queer-personages en personages met allerlei soorten lichaamsvormen. Ik ben helemaal voor.

Bekijk hier de trailer

Heb jij Love, Simon al gezien en wat vond je ervan?