Soms heb je van die boeken waarvoor je de woorden niet kunt vinden. Je zet het terug in je boekenkast, gaat een blokje wandelen en denkt erover na. In de dagen die volgen poppen er stukjes uit het boek terug in je hoofd, zomaar. En dan later, eindelijk, als alles een beetje is verwerkt, vind je de woorden pas. Of althans, dat is wat ik probeer. Slot van Octavie Wolters verdient namelijk heel wat mooie woorden.