Recensie: Onbreekbaar – Hans Hagen

Na Melk en Honing van Rupi Kaur had ik weer zin om meer poëzie te lezen. Ik begon met Onbreekbaar, een hele dunne bundel van Hans Hagen. Dit vond ik ervan.

De flaptekst van de bundel

Wat is het waard
dat jouw hoofd zacht op mijn schouder
dat jouw lach op mijn gezicht
dat we samen lief en ouder
dat we samen in het licht
dat we alles willen geven
dat jouw handen in mijn schoot
dat we samen eeuwig leven
dat we samen eeuwig dood

31 gedichten
2512 woorden
16 illustraties

Mijn liefde voor Nederlandstalige poëzie

Ik zei het al even, de laatste dichtbundel die ik las was Melk en Honing van Rupi Kaur. Deze bundel is vertaald vanuit het Engels naar het Nederlands. Dat leest anders, omdat Rupi zelf in het Engels schrijft en in die taal haar woorden kiest. Ik merkte na die bundel dat ik meer heb met gedichten in het Nederlands ván een Nederlandstalige dichter. Daarbij heb ik meer gevoel, omdat de woorden rechtstreeks uit de pen (of het toetsenbord) van de dichter komen.

‘Het zijn geen complete volzinnen, maar korte (soms deels herhalende) zinnen die snel op elkaar volgen’

De minimalistische stijl van weinig woorden vond ik wel mooi bij Rupi. Daarom koos ik ook Onbreekbaar uit, omdat de stijl wel wat overeenkomt. Net als Rupi Kaur gebruikt Hans Hagen weinig woorden om iets te zeggen. Het zijn geen complete volzinnen, maar korte (soms deels herhalende) zinnen die snel op elkaar volgen. Ik hou daar wel van, al moet ik zeggen dat ik niet alle moderne poëzie in deze stijl kan waarderen. Maar ik heb over het algemeen wel veel liefde voor Nederlandstalige poëzie in het algemeen: van oude dichters als Bloem en Hooft tot moderne dichters zoals Lieke Marsman.

Wat ik vond van Onbreekbaar

Maar goed: door naar de bundel van Hans Hagen. De bundel wordt aangeprezen als ‘een perfecte kennismaking met de kracht van poëzie voor YA-lezer’ en daar kan ik me wel in vinden. De gedichten gaan naar mijn idee ook een beetje over volwassen worden, omdat ze vanuit het perspectief van een jongere zijn geschreven. Ook zijn de gedichten heel toegankelijk – als in: geen moeilijke woorden, fijn perspectief – maar na afloop kun je wel discusseren waar het nu precies over gaat.

‘Ik miste een beetje de klik met veel gedichten’

Toch miste ik, zoals Vivian goed uitlegt in haar recensie, een beetje een klik met veel gedichten. Sommige stukken raakten me, anderen leken mijlenver van me af te staan. Zoals Vivian ook zegt, het is aan de ene kant tijdloos en herkenbaar voor jongeren maar aan de andere kant wat ouderwets. Hans Hagen schrijft in mijn ogen vooral over de jongeren van zijn tijd. En ja, die zijn toch compleet anders dan de jongeren nu. Kortom: ik had het graag wat moderner gezien, iets herkenbaarder voor jongeren nu. Ik geef de bundel drie sterren. Prima dun bundeltje voor tussendoor en mooi ook, maar niet helemaal mijn ding.