Recensie: Generatie EI – Rosa Surachno

De laatste tijd zijn er veel boeken uitgekomen die geschreven zijn voor (en door) twintigers en dertigers. Vaak met lichtroze cover, denk aan Zeik Niet Zo en Babe, You Got This. Generatie EI is ook zo’n boek, maar wel met een heel sterk onderwerp: prestatiedruk. Voor mij waren veel stukken erg herkenbaar. Dit is wat ik verder vond van Generatie EI, geschreven door Rosa Surachno. 

In het kort: Generatie EI

In een erg positief daglicht staan we niet, generatie Y (geboren tussen 1985 en 2000). We zouden lui zijn en onszelf overschatten. Maar dat is een vertekend beeld: we willen juist iets van onze levens maken, terwijl het erg moeilijk blijkt om te kiezen uit een teveel aan mogelijkheden.

Rosa Surachno, die net als vele anderen overspannen raakte door haar drukke bestaan, dook in dit onderwerp en zocht uit waarom wij zoveel last hebben van hoge verwachtingen en prestatiedruk, maar bovenal waarom we onszelf niet de ruimte geven om fouten te maken. Ze sprak met ervaringsdeskundigen, professionals en generatiegenoten, en het resultaat is dit leuke, praktische (hand)boek voor de generatie die meer dan ooit behoefte heeft aan houvast.

Rosa’s persoonlijke verhaal & goed onderbouwde achtergronden

Het boek begint met een inleiding waarin Rosa haar eigen ervaringen deelt. Ze raakte zelf namelijk ook overspannen. Ik vond de inleiding erg sterk. Het is onwijs persoonlijk en kwetsbaar, waardoor het verhaal bij mij meteen binnenkwam. Voor mij was het ook heel herkenbaar om te lezen, omdat ik zelf overspannen ben geweest (en nu weer langzaamaan oké ben). De paniekaanvallen die Rosa beschrijft, de lichamelijke klachten niet zien als een teken van te veel stress hebben – ik zou het bijna zelf geschreven kunnen hebben.

‘De inleiding is onwijs persoonlijk en kwetsbaar – het kwam meteen binnen’

Een erg persoonlijke inleiding, maar daarna wordt het boek theoretischer. Het boek is een afwisseling van persoonlijke ervaringen van de schrijfster, experts of ervaringsdeskundigen die ze spreekt en de theoretische achtergrond over de onderwerpen die met prestatiedruk te maken hebben. Ik vond het een hele goede afwisseling, soms lees je bijvoorbeeld een ervaring van Rosa, waarna het grotere onderwerp in perspectief wordt geplaatst. Erg fijn en prettig leesbaar. Zelf vond ik vooral het stuk over onderwijs en prestatiedruk (hoofdstuk 7) en de geschiedenis achter Generatie Y enorm interessant. Ik wist daar veel dingen nog helemaal niet van. Dit boek leerde me dus ook een heleboel, pluspunten!

Een overdosis bladwijzers

Door de vele interessante onderwerpen, plakte ik me helemaal suf met bladwijzers. Een paar regels uit hoofdstuk 2 die me aan het denken zette:

‘Soms lijkt het wel alsof iedereen nu keihard werkt om op zijn veertigste het hele plaatje compleet te hebben. Maar wat gebeurt er daarna dan? Het leven zal ons, ook na ons veertigste, blijven uitdagen. Het zal niet ineens stoppen’

Ik herken dit ook wel. Het lijkt af en toe alsof iedereen binnen nu en tien jaar alles perfect moet hebben: een relatie, fijn huis, geweldige carrière (inclusief CV met allemaal fancy banen, vrijwilligerswerk of noem maar op), fijne vrienden en familie en misschien zelfs nog duizenden volgers via social media. Dat is onmogelijk, maar toch lijkt iedereen hier wel naar te streven. Ik vind dat Generatie EI dit heel sterk neerzet. Waar ik Babe, You Got This te prestatiegericht vond, is Generatie EI met momenten een pleidooi voor ongelukkig zijn en praten over je faalmomenten om zo het taboe daarop te doorbreken. Niet continu de schijn ophouden of snel zeggen ‘het gaat wel weer goed met me hoor, na die rotperiode’, maar eens écht vertellen wat er aan de hand is. Dat noem ik pas een mooi streven, je kwetsbaar opstellen en altijd over zulke situaties blijven praten.

Het eindoordeel

Generatie EI krijgt van mij vier sterren. Ik vind het voor twintigers en dertigers echt een must-read. Het boek leert je over de geschiedenis van je eigen generatie en plaatst dingen zo in perspectief. Ook staan er in dit boek oefeningen die je kunt doen, zoals keuzes maken op een bepaalde manier en bewust he-le-maal niks doen. Het enige wat ik miste was een extra stuk over overspannenheid en burn-outs, waarin verteld wordt wat wetenschappelijk gezien werkt of niet. Zo las ik eens een artikel over het na een paar weken alweer langzaam aan het werk gaan tijdens een burn-out. Zo’n extra hoofdstuk had mij een leuke toevoeging geleken. Maar verder: TOP boek! Ga dit lezen.