Wat wij vonden van Opwindende Tijden van Naoise Dolan

Een of twee keer per maand lezen Istvan (48) en Paula (25) allebei hetzelfde boek. Van Nederlandse literatuur tot dystopische boeken – alles komt voorbij. In deze editie van De Boomer & De Millennial: Opwindende tijden van Naoise Dolan.

Millennials in Hongkong

Paula: ‘Opwindende tijden in drie woorden: millennials in Hongkong. Ava is de millennial die we volgen in het boek. Ze komt uit Dublin en is onlangs in Hongkong komen wonen omdat ze Engelse les geeft aan kinderen met rijke ouders. Aangezien dat barweinig verdient en de huurprijzen hoog zijn, woont ze samen met huisgenoten. Niet voor lang, want ze gaat om met Julian en hij is bankier. Hij heeft geld en Ava is nogal goed in mannen, dus binnen no-time is Ava bij Julian ingetrokken. Oh ja, en dan is er nog Edith, een knappe advocate waarvan Ava nogal onder de indruk is.’

Istvan: ‘Op grond van deze samenvatting zou ik dit boek nooit hebben opgepakt, maar ik ben bereid om alles een kans te geven. Soms word je wel eens positief verrast, maar dat was hier – dat kan ik alvast wel verklappen – niet het geval. Ik had veel meer dynamiek verwacht tussen de diverse personages en van een verhaal dat zich in Hongkong afspeelt, toch een soort van kruispunt van werelden waar allerlei fascinerende politieke en maatschappelijke ontwikkelingen plaatsvinden. De schrijver kiest er echter voor om een soort van driehoeksrelatie tussen drie mensen te exploreren die ik in de loop van het boek geen van allen echt heb leren kennen.’

De personages en het millennialgehalte

Paula: ‘In het begin was ik nieuwsgierig naar dit verhaal. In tegenstelling tot jou, zou ik ‘m ook wel degelijk oppakken in de boekhandel of kopen na het lezen van de beschrijving. Het doet bovendien erg denken aan Rooney – Dolan is ook Iers – en ik was gewoonweg meteen benieuwd hoe het verhaal zich zou ontvouwen. Ava is niet per se likeable, zelfs nogal bloed-onder-je-nagels-irritant, maar soms begreep ik haar wel goed. Ze is een typische millennial – zeker en onzeker tegelijk, voortdurend alles en zichzelf aan het analyseren – maar Dolan maakt haar wel geloofwaardig, al zit Ava op de rand voor mij van clichépersonage. Soms gaat ze even over het randje, om vervolgens weer terug te keren. Wat vond jij overigens van het hoge millennialgehalte, Istvan?’
Istvan: ‘Eerlijk gezegd had ik wat meer ambitie verwacht van een boek met de titel Opwindende tijden. Voor mij werd het namelijk nergens echt opwindend. Het was vooral erg saai. Ik snap absoluut niet waarom Ava zich zo afhankelijk opstelt ten opzichte van die Julian. Wat me verder nogal stoorde was dat ik sowieso geen enkele connectie had met welk personage dan ook. Ik vond ze eerlijk gezegd nogal oppervlakkig en een stel leeghoofden. Misschien was dat ook net wat Naoise uit wilde dragen? Dat de jonge millennials nogal materieel van aard zijn en bij de waan van de dag leven? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ava doet nogal veel aan psychoanalyse, maar daar bladerde ik snel aan voorbij. Ik vond het vooral veel gewauwel. Misschien moet je een millennial zijn om dit boek beter te kunnen waarderen.’

‘Ava is niet per se likeable, zelfs nogal bloed-onder-je-nagels-irritant, maar soms begreep ik haar wel goed’

Paula: ‘Dat millennials zich zo afhankelijk opstellen zoals Ava en materieel van aard zijn, vind ik juist helemaal niet zo millennial. Toch denkt Ava wel na over feminisme en de relatie tussen haar en Julian. Dat vond ik interessant, maar het bleef alsnog te erg aan de oppervlakte. Ook onderwerpen als kapitalisme en het verschil in sociale milieus komen aan bod, maar allemaal een beetje terloops. Aan de ene kant vond ik dat terloopse wel prettig, zo gaat het in het echte leven tenslotte ook, maar toen het voortdurend zo bleef vroeg ik me wel af wanneer de diepgang zou komen. Dolan geeft wat goede voorzetjes, maar als lezer moet je op het vlak van thematiek wel erg veel zelf invullen. Te veel, vond ik. Oh en nog iets wat ik miste, hoewel het wel over kapitalisme gaat: waarom gaat het nergens over duurzaamheid, het klimaat, vliegschaamte? Dat zijn ook thema’s van nu die feilloos in het boek zouden passen.’

De kern van het verhaal

Paula: ‘Al met al las het verhaal toch wel aardig, vond ik. De sfeer die Dolan neerzet en de bijbehorende personages doen aan Rooney denken, maar qua schrijfstijl en diepgang in haar personages doet ze er aan onder. Ook lijkt het maar niet te lukken om in dit verhaal tot de kern te komen. Het gaat over een aantal thema’s, maar het blijft allemaal zó aan de oppervlakte. Ava denkt wel ontzettend veel na, over zichzelf en de wereld, maar iets hardop uitspreken (zoals verduidelijken wat voor relatie ze met iemand heeft) doet ze niet. Misschien is dat dan de kern van het boek: dat er onwijs veel zit tussen wat je hardop zegt en wat je denkt. Dat je probeert houvast te vinden op Instagram en in vluchtige relaties om je minder eenzaam te voelen, maar dat verbondenheid alleen echt lukt als je jezelf openstelt en dingen hardop uitspreekt.’

‘Was het verhaal niet interessanter geweest als het zich in Ierland had afgespeeld?’

Istvan: ‘Ik heb één boek van Rooney gelezen en daar was ik geen liefhebber van. Ik kan me ervan herinneren dat het boek maar wat voort meanderde en dat had ik ook met dit boek. Wat was nou eigenlijk het punt van alles? Je kunt toch niet zomaar een boek over een stel mensen in Hongkong schrijven? Ik wil weten wat het doel is van personages in een boek. Waarom heeft Naoise juist deze personages uitgekozen en waarom juist deze locatie? Je leest wat over de verschillende plekken in de stad, maar daar wordt verder niets mee gedaan. Bovendien zijn de plekken die de personages bezoeken zoals een Starbucks over de hele wereld beschikbaar. Was het verhaal niet interessanter geweest als het zich in Ierland had afgespeeld? En wat is het doel van de stukken waarin Ava les geeft op een private school aan de kinderen in Hongkong? Ze heeft het de hele tijd over hoe de Ierse en de Engelse taal in elkaar zit en hoe die talen van elkaar kunnen verschillen. Maar het is niet interessant. Op een gegeven moment krijgen we zelfs een stuk over het verschil tussen meebrengen en meenemen. Om even aan te geven hoe suf dit is quote ik een stukje uit het boek hieronder.’

‘In hun twee-na-laatste-les voor kerst leerden mijn twaalfjarigen dat sprekers in het Brits-Engels onderscheid maakten tussen ‘meebrengen’ en ‘meenemen’. ‘Meebrengen’ was voor spullen die van ‘daar’ naar ‘hier’ gingen, bijvoorbeeld: “Ik breng die koekjes uit de andere kamer voor je mee.’ ‘Meenemen’ was daarentegen voor spullen die je van ‘hier’ naar ‘daar’ verplaatste, bijvoorbeeld: ‘Kun je de koekjes weer meenemen naar de andere kamer?’

Paula: ‘Dat bedoel ik: het verhaal komt nergens tot de kern. Er zitten van dat soort stukjes in die uiteindelijk geen functie hebben. Op een gegeven moment wilde ik ze zelfs overslaan. En ja, ik miste ook een sfeer van Hongkong. Soms komen er flarden voorbij, wat beschrijvingen van straten en borden met Chinese tekens, maar de stad ging totaal niet leven voor mij. Het gemiddelde koffietentje waar ze komen, zou inderdaad net zo goed een Starbucks kunnen zijn. Ik had Ierland of Londen en leuker decor gevonden.’

Het eindoordeel ?

Paula: ‘Ik zweef tussen twee en drie sterren en wil voor 2,5 sterren gaan. Het las over het algemeen fijn, vooral als het in het derde deel eindelijk wat vaart maakt, maar ik was niet bepaald hooked. De personages deden me gewoonweg niet zoveel, ze voelden bijna inwisselbaar. Met momenten wilde ik Ava, Julian en Edith door elkaar schudden en vragen wat er nu echt in hun hoofd omging, vragen waarom ze doen zoals ze doen. Als lezer wil ik personages kunnen doorgronden, in hun hoofd kunnen kijken wat er écht speelt. Bij Ava is dat ontzettend moeilijk, misschien omdat ze het zelf ook allemaal niet zo goed weet en niet uitspreekt wat ze daadwerkelijk denkt. Dus ja, 2,5 sterren. Doordat je als lezer veel zelf moet invullen ga je uiteindelijk toch wel nadenken over al die thema’s (is het onfeministisch dat Ava zo leunt op Julian, bijvoorbeeld), ook al moet je wel érg veel zelf invullen, dus daar scoort Dolan dan toch weer enkele punten bij mij.’

‘Het las over het algemeen fijn, vooral als het in het derde deel eindelijk wat vaart maakt, maar ik was niet bepaald hooked‘

Istvan: ‘Het kan zijn dat ik het verhaal totaal niet goed heb begrepen en dat mijn oordeel daarom geen recht doet aan het boek. Het kan óók zijn dat ik misschien gewoon niet tot de juiste doelgroep behoor. Ik ben blij dat het jou in elk geval tot nadenken heeft gestemd, bij mij was het vooral de bladzijdes omslaan. Ik kom niet verder dan een magere 2 sterren. Ik heb nog even anderhalf overwogen, maar dat leek me wat streng voor een boek waar ik geen klik mee heb.’

Heb je Opwindende tijden van Dolan ook gelezen? Laat hieronder dan weten wat jij er van vond, vinden we leuk.

Opwindende tijden is uitgegeven bij Atlas Contact, waarvan we voor deze blogpost een recensie-exemplaar kregen toegestuurd. Het boek van Dolan is vertaald door Lisette Graswinckel.