Recensie: Zenderbaas – Hans van Willigenburg

Van de vervangbaarheid van experts in talkshows tot twee vrienden die in de jaren ’80 besluiten stukjes te gaan schrijven. In Zenderbaas komt alles voorbij en wordt de media in ieder verhaal op de hak genomen. Dit vond ik van Zenderbaas, de verhalenbundel van Hans van Willigenburg.

Hier gaat Zenderbaas over

Is aanwezigheid in de media synoniem met succes? Door bijna alle verhalen in ‘Zenderbaas’ sluimert deze prangende vraag. Van de dubieuze eer in een talkshow te verschijnen tot het scheren langs de waarheid voor een smeuïg item. Van het zo laag mogelijk inschatten van het publiek tot het tegen elkaar afwegen van leed dat wel of geen kijkcijferpotentie heeft. 

En dan zijn er nog de omvangrijke ego’s van journalisten en presentatoren, die meer baat hebben bij het ene dan bij het andere nieuws.

Het openingsverhaal

De bundel begint direct sterk met het verhaal Taartvorkje, waarin we Timo volgen. Timo is een van de experts die regelmatig aanschuift aan de talkshowtafels. In een hotelkamer kijkt hij uit over de Europese hoofdstad terwijl hij nadenkt over zijn vervangbare rol bij de zender en aandringende telefoontjes probeert te negeren. Van Willigenburg zet in dit verhaal direct de toon.

‘De angst die Timo heeft om in de lengte der dagen als expert over trends te blijven vertellen en te moeten blijven opdraven, voelt ook voor de lezer beklemmend’

De angst die Timo heeft om in de lengte der dagen als expert over trends te blijven vertellen en te moeten blijven opdraven, voelt ook voor de lezer beklemmend. Alsof iemand twee handen om je nek legt en je probeert te wurgen. Timo is een elektriciteitsmast, hij staat onder hoogspanning, maar als hij om zou vallen is hij net als een mast vervangbaar. Die vergelijking vond ik erg treffend. Kortom: de bundel begint sterk, maar ook best wat zwaar. Het zet de toon qua mediakritiek, maar niet qua toon van de gehele bundel. Die is gelukkig niet voortdurend zo beklemmend, maar ook heerlijk ironisch.

Vliegen door medialand

Van overleg op de redactie tot het leed – en de hilariteit die daarbij komt kijken – dat freelance journalist zijn heet – in de bundel vliegen we steeds naar een ander deel in medialand. Zoals de twee vrienden uit Luiheid in 1988 die stukjes gaan schrijven en het opsturen naar de krant en blij zijn met een afwijzing omdat ze niet volkomen slecht blijken te schrijven.

‘Van Willigenburg schrijft kritisch over de media, maar met een licht ironische ondertoon waardoor je niet anders kunt dan door blijven lezen’

Van Willigenburg schrijft kritisch over de media, maar met een licht ironische ondertoon waardoor je niet anders kunt dan door blijven lezen. Vooral de verhalen waarin redactieoverleg is of de zzp’ers met elkaar roddelen over een nieuwe collega die vast in dienst is, vond ik erg goed en bovendien hilarisch om te lezen. Al met al vond ik Zenderbaas van Hans van Willigenburg een pakkende bundel dat een goed beeld neerzet van deze tijd en de rol van de media daarin. Sommige verhalen grijpen wat minder aan of vond ik té laconiek en ironisch, maar de bundel krijgt van mij 3,5 sterren.