Recensie: Strovuur – Gerwin van der Werf

Ik hou wel van boeken waarin personages op roadtrip gaan. Onlangs las ik bijvoorbeeld de YA Onverwacht, over een hysterische roadtrip naar een abortuskliniek. Strovuur is hele andere koek (en geen YA) en gaat over twee personages die een roadtrip maken naar Parijs, maar uiteindelijk in het niemandsland van verlaten dorpjes terechtkomen. Dit vond ik van deze roadtrip-roman van Gerwin van der Werf.

Van Parijs naar niemandsland

In Strovuur volgen we de zeventienjarige Fay, die met haar neef Elvin in een gele Mitsubishi Sapporo op weg gaat naar Parijs. Normaal zou ze zo’n plan belachelijk vinden, nu stemt ze toe. ’Ik zei dus ‘ja oke’, en Elvin glimlachte van oor tot oor, daarom zei ik er snel achteraan: ‘Alles beter dan school.’ Hij moest niet denken dat er voor mij niets leukers bestond dan met hem naar Parijs gaan.’ Hoewel ze dromen van Parijs, eindigen ze op het platteland van België en Noord-Frankrijk. Dit niemandsland vormt uiteindelijk een perfect decor voor deze roadtrip vol vreemde gebeurtenissen.

‘Naarmate de roadtrip vordert, ga je als lezer steeds meer vraagtekens zetten bij alles wat er gebeurt’

De gebeurtenis waar het allemaal mee begint, nadat ze de afslag naar de plattelandswegen hebben genomen, begint met een rare man bij een tankstation en eindigt ermee dat ze zonder tankdop en mét een met benzine doordrenkte Elvin verder moeten rijden. Die gebeurtenis is nog een soort van normaal, op de schaal van situaties waarin Fay en Elvin terechtkomen. Maar naarmate de roadtrip vordert, ga je als lezer steeds meer vraagtekens zetten bij alles wat er gebeurt. Zo duikt er bijvoorbeeld een koekjesbakker op die verkondigt dat koekjes bakken niet minder is dan literatuur en komt er nét een fietser aan op de verlaten weg als Elvin de autodeur opendoet. Vooral dat laatste was voor mij een omslagpunt. Wat is nu de werkelijkheid en wat is een illusie? Die vraag blijft je als lezer bezighouden.

Twee misfits die eigenlijk best veel op elkaar lijken

Ondanks dat je je regelmatig afvraagt wat er daadwerkelijk gebeurt en wat er in het hoofd van Fay afspeelt, blijft de roman ook op andere punten boeien. Zo vraag je je af waarom Fay eigenlijk met haar neef optrekt. Omdat ze niemand anders heeft en onzichtbaar probeert te blijven op school, onder andere. Eigenlijk zijn Fay en Elvin allebei misfits en hoewel ze in eerste instantie niet op elkaar lijken, lijken ze in de kern juist heel veel op elkaar.

Wat ik dus ook zo goed vond aan deze roman, is hoe sterk en realistisch de personages overkomen. Van der Werf is zelf muziekdocent op een middelbare school en je kunt duidelijk merken dat hij weet hoe pubers met elkaar omgaan. Het hele idee van elkaar belachelijk maken uit liefde zit er bijvoorbeeld goed in verweven. Kortom: ik ben heel positief over Strovuur.

‘Een waanzinnig toffe en pakkende road-novel voor iedereen’

Juist geen YA

Van tevoren dacht ik dat het meer richting young adult zou gaan, maar dat is juist helemaal niet zo. Dat de personages in een boek jong zijn, betekent nog niet dat het YA is tenslotte. Ook valt me op dat er in YA weinig ruimte is voor losse eindjes, aan het einde van het verhaal moeten alle vragen eigenlijk beantwoord zijn. In Strovuur heb je aan het einde juist nog wat vragen als lezer en bovendien is er genoeg om over na te denken. Je gaat geen antwoord krijgen of alles verzonnen was, je kunt alleen zelf invullen of een deel van de roadtrip in Fay’s hoofd afspeelde.

Misschien is Strovuur daarom zo fijn: het laat je wennen aan hoe literaire romans vaak zijn, met meer ruimte voor eigen interpretatie dan bijvoorbeeld een genre zoals young adult. Daarom zou ik Strovuur ook een goed overgangsboek noemen, voor iedereen die meer literatuur wil lezen of het beter wil leren lezen. Of dat nu voor je lijst op school is of niet. Dit is een waanzinnig toffe en pakkende road-novel voor iedereen.

Cijfer: 8
Sterren: 4