Recensie: Queenie – Candice Carty-Williams

Ik las Queenie, de debuutroman van schrijfster Candice Carty-Williams. Een actuele roman over seksisme, racisme en hoe trauma’s van vroeger impact hebben op relaties in je latere leven. Dit vond ik ervan.

Een boek over mentale gezondheid, een cultureel stigma en seksisme

In Queenie volgen we de gelijknamige hoofdpersoon: Queenie Jenkins. Ze is een 25-jarige Jamaicaanse-Britse vrouw en woont en werkt in London. Al vanaf het begin weet je dat haar relatie niet lekker loopt, Tom en zij zien elkaar niet meer. Ook ligt ze in een van de eerste scenes in de behandelstoel van een arts, ze blijkt een miskraam te hebben gehad. Langzaamaan verliest ze de grip op haar leven, raakt ze haar baan kwijt bij de krant waar ze werkt en vlucht ze in drank en seks met mannen die haar slecht behandelen.

‘Vooral het subtiele racisme in het boek intrigeerde mij’

Hoewel het soms moeilijk is om Queenie helemaal te begrijpen, bleef ik wel doorlezen, misschien juist omdat ik haar wilde doorgronden. Er zijn bepaalde dingen goed aan het boek, dingen die werken, zoals het combineren van het thema mentale gezondheid met het culturele stigma dat erop zit vanuit haar Caribische roots. Voor Queenie en ook voor anderen in de Caribische gemeenschap is het moeilijk om de stap te maken om in therapie te gaan, het roept veel schaamte op voor zichzelf en de positie van de familie. Naast dat onderwerp gaat het ook over relaties met mannen, toxische relaties wel te verstaan, en mixt de schrijfster seksisme met racisme. Daarmee slaat ze de spijker op zijn kop. Vooral het subtiele racisme in het boek intrigeerde mij – zo wordt er aan de eettafel bij haar ex Tom het n-woord uitgesproken en is Queenie boos omdat Tom daar niets van zegt. Er zijn ook verschillende scènes met mannen die het lichaam van Queenie seksualiseren en ook fetisjeren. Soms behoorlijk expliciet, scènes waarbij je liever weg wilt kijken.

Een gemengd gevoel over Queenie

Toch waren er ook dingen die ik niet helemaal lekker vond werken. Ja, de thema’s zijn actueel en spreken mij enorm aan en ook de app-gesprekken met vrienden van Queenie zijn zó realistisch in het boek verwerkt dat het voelt alsof je over een schouder meeleest op de telefoon van haar. Alleen miste ik een soort emotionele connectie. Ik wilde Queenie begrijpen, doorgronden. Ik miste vooral meer over haar biculturele achtergrond, over hoe haar Jamaicaanse afkomst haar in London over het algemeen beïnvloedde. Nu bleef dat te oppervlakkig, waardoor ik Queenie net niet helemaal snapte.

‘Het voelde te onsamenhangend’

De eerste 75% van het boek gaat over het slecht zijn in de liefde, verschrikkelijke mannen en de kantoorbaan bij de kant, de grip verliezen. In het laatste deel gaat Queenie in therapie en komen er wederom vooroordelen op basis van haar huidskleur. Pas dan kom je ook meer te weten over haar verleden, over hoe trauma’s uit haar jeugd met een stiefvader haar relaties van nu beïnvloeden. Dát is interessant, daar had ik liever veel eerder al willen lezen. Al met al heb ik een gemengd gevoel over Queenie. Het fascineerde aan de ene kant redelijk, het feit dat ik Queenie als lezer wilde begrijpen vond ik goed, aan de andere kant laat het verhaal te wensen over. Het voelde te onsamenhangend. Als het verleden van Queenie meer vanaf het begin door het hele verhaal was verweven was het denk ik een beter boek geweest. Nu vraag je je af waarom ze zo doet en weet je later pas waarom dat (deels) zo is. Daarom is mijn oordeel: drie sterren.

Las jij Queenie al? Je kan in de reacties achterlaten hoe jij het boek vond.