Recensie: Prachtige wereld, waar ben je – Sally Rooney

Na Gesprekken met vrienden en Normale mensen is er nu een derde roman van Sally Rooney. In Prachtige wereld, waar ben je, verhaalt de millennial schrijfster die vaak ‘de stem van een generatie’ wordt genoemd, over vier personages die zo ieder hun eigen ongelukkige levens hebben. Dit vond ik van Prachtige wereld, waar ben je van Sally Rooney

De kracht van de semi-nietszeggende personages


Het boek opent met hoofdstukken vanuit Alice. Alice is een populaire schrijfster met een groot huis in the middle of nowhere. Ze is een beetje mensenschuw, maar in een hotel ontmoet ze Tinderdate Felix. Het loopt allemaal anders dan gedacht, maar ze blijven samen optrekken. Als Alice naar Italië moet voor weer een auteursinterview en bijbehorend gedoe, neemt ze hem zelfs mee. Alice doet denken aan Rooney zelf, natuurlijk, maar ik vind het interessanter om het over de manier waarop Rooney personages vormt te hebben.

‘Rooney weet ervoor te zorgen dat je, ondanks dat je niet in het hoofd van ieder personage kunt kijken, toch empathie krijgt voor ze’

Haar personages lijken in eerste instantie vervangbaar, semi-nietszeggend zelfs. Iedereen in het boek – Alice, Felix, Simon en Eileen – heeft een eigen ongelukkig leven, zijn helemaal niet zó boeiend. Toch blijf je lezen en op een bepaalde manier ga je toch om de personages geven. Cliché, maar waar. Rooney laat haar personages levensecht aanvoelen en ik begrijp nog steeds niet precies hoe ze dat doet. Het heeft er in ieder geval mee te maken dat je nauwelijks gedachten van de personages krijgt te lezen. Je weet niet waarom de personages beslissingen maken, waarom ze doen wat ze doen. Waarom Eileen niet in actie komt, terwijl ze ongelukkig is bij haar baantje bij het literaire tijdschrift waar ze werkt. Waarom Simon aan blijft modderen in de liefde, nooit een knoop doorhakt. Dat frustreert soms, maar het maakt het ook onwijs interessant. Rooney weet ervoor te zorgen dat je, ondanks dat je niet in het hoofd van ieder personage kunt kijken, toch empathie krijgt voor ze.

Hoe de marxistische toon van Rooney door het verhaal heen is verweven


Wat de personages gemeen hebben is een ongelukkig leven, vooral op het gebied van werk. Alice is razend populair als auteur en heeft het gemaakt, maar ze heeft ook psychische problemen gehad en oogt ongelukkig door het succes en de interviews die allemaal in elkaar lijken over te gaan. Hotelkamers die op elkaar lijken. Voor veel publiek staan en alleen thuiskomen. Felix werkt in een distributiecentrum a la Amazon, Eileen Lijkt een tikje jaloers op Alice en werkt voor een matig salaris bij een literair tijdschrift. De enige die nog een beetje tevreden lijkt qua werk is Simon, die een overheidsfunctie heeft.

‘Sally Rooney is uitgesproken marxist, wat je zeker merkt in Prachtige wereld, waar ben je’

Sally Rooney is uitgesproken marxist, wat je zeker merkt in Prachtige wereld, waar ben je. In haar eerdere boeken gaat het ook wel eens expliciet over thema’s waar millennials nu eenmaal over praten, zoals feminisme en kapitalisme. In dit boek is het meer impliciet gedaan en laat Rooney zien dat kapitalisme niet gelukkig maakt of tot op zekere hoogte. Je levensgeluk hangt niet af van je werk. Daarnaast gaat het over verbondenheid vinden met elkaar – zoals eigenlijk in al haar boeken, in welke boeken gaat het hier niet over? Net als in Normale Mensen beschrijft ze die relaties tussen mensen zó menselijk en begrijpelijk, van ongemakkelijkheid op een eerste date tussen Felix en Alice tot Eileen en haar friends-with-benefits-maar-bijna-lovers-en-verliefd-ingewikkeld situatie met Simon.

Ik moest even wennen aan dit boek, maar uiteindelijk werd ik weer volledig meegenomen in de wereld van Rooney. Als er een stem van de millennialgeneratie is, dan is het Rooney wel. Wat mij betreft een van de beste schrijfsters van dit moment. Dit boek krijgt van mij vier sterren.