Recensie: Noem het liefde – Daan Heerma van Voss

Ook ik las Noem Het Liefde van Daan Heerma van Voss. Een roman die gaat over de liefde, natuurlijk, maar zeker niet in clichés vervalt. Dit vond ik ervan.

Hier gaat Noem Het Liefde over

Geloof ik eigenlijk nog wel in de liefde? Het is een vraag die de vierendertigjarige Tomas Wolf zich lang niet heeft durven stellen. Maar nu hij is gevallen voor het jonge meisje A. moet hij wel. Zeker als zijn enige vriend, de zieke filosoof Adriaan, hem vraagt om elk onderdeel van zijn relatie te documenteren. Adriaan, die vreest de kerst niet te zullen halen, wil nog één keer meemaken hoe het is om helemaal in iemand op te gaan.

‘Adriaan wil nog één keer meemaken hoe het is om helemaal iemand op te gaan’

Vanaf dat moment is Tomas een dubbelagent in de liefde. Ondertussen eist A. al zijn aandacht op: ze wenst het beste stel uit de geschiedenis te zijn, wil dat iedereen jaloers op hen is, en ze rust niet voordat ze Tomas heeft laten zien wat het in het huidige “narcistische tijdperk’ betekent om van iemand te houden. Maar wanneer ze elkaar helemaal proberen te doorgronden, komt hun relatie onder steeds meer druk te staan. Wie zal wie het eerste hebben ontleed en wat zal er gebeuren als alle geheimen eindelijk boven water zijn gekomen?

Een dubieus experiment

In Noem Het Liefde duik je meteen in het leven van Tomas Wolf. Hij heeft het meisje A. ontmoet in de stad en haar op filmische wijze gered, ze kwam namelijk bijna onder een taxi. Al gauw blijkt dat de twee elkaar kennen van vroeger, A. is achterfamilie van Tomas. Maar dat mag de liefde niet in de weg zitten. Tomas wordt namelijk verliefd op haar, en niet zo’n klein beetje ook. Ze spenderen dagen met elkaar, weken, creëren een eigen universum.

‘Als lezer vraag je je vooral af of dit experiment ethisch wel helemaal juist is’

Als Tomas voor even uit het gecreëerde universum is gekomen, spreekt hij zijn goede vriend Adriaan. Adriaan voelt een beetje als een soort ouder van Tomas, gezien zijn ouders zijn overleden, maar is eigenlijk ouder en beste vriend ineen. Tomas vertelt Adriaan over het meisje A. en zijn liefde voor haar. Uiteindelijk wil Adriaan, die doodziek is en binnenkort zal overlijden, dat Tomas de liefde met A. gaat documenteren. Dat wil zeggen: alles opschrijven wat er is gebeurd. Gesprekken, intieme momenten en noem maar op. Adriaan wil nog een keer de liefde meemaken op deze manier. Tomas stemt toe en zo begint dit dubieuze experiment. Als lezer vraag je je vooral af of dit ethisch wel helemaal juist is. Meisje A. weet namelijk van niks.

De kern van het verhaal en liefde tussen de regels door

Ik moet zeggen dat ik wel te spreken ben over Noem Het Liefde. De manier waarop Daan schrijft is ongelofelijk prettig. Je voelt de sfeer meteen, ondanks dat zinnen veelal bondig zijn. De liefde, waar het in deze roman om draait, lees je eigenlijk tussen de regels door. Je voelt het, maar het is niet te vangen. Of zoals er in het boek wordt gezegd: ‘Is dat wat je van liefde verwacht, dat ze een feit is? Volgens mij moet ze juist het tegendeel van een feit zijn: een reëel idee, ongrijpbaar, iets wat echt is maar niet aantoonbaar.’

‘Deze roman zet je ongetwijfeld aan het denken over jezelf en de liefde’

En daarmee komen we op de kern van dit verhaal: wat is liefde? En hoe ethisch is het experiment van Tomas eigenlijk? In het verhaal zit je als lezer middenin de relatie van Tomas en meisje A., wordt er met Adriaan gesproken over liefde (inclusief uitspraken van filosofen) en toch blijft het ongrijpbaar. Ik vind dat ontzettend knap gedaan, zeker omdat de schrijver niet in clichés vervalt. Tot dusver ben ik positief. Ik ben alleen niet zo te spreken over het feit dat dit een schets van een generatie zou zijn. Dat voelde ik in ieder geval niet zo. De relatie tussen meisje A. en Tomas is apart en veel dingen zijn wat mij betreft niet herkenbaar voor de generatie millennials (geboren in 1980 tot 2000.) Dat is jammer, maar gelukkig blijft het ondanks dat wél een interessant boek dat je ongetwijfeld aan het denken zet over jezelf en de liefde.

‘Ik vind het echt wonderbaarlijk hoe je zo over liefde kunt schrijven, zonder alle clichés uit de kast te halen’

Mijn eindoordeel over het boek

Ik geef Noem Het Liefde 3,5 sterren. De manier van schrijven is ingenieus te noemen. Ik vind het echt wonderbaarlijk hoe je zo over liefde kunt schrijven, zonder alle clichés uit de kast te halen. Toch miste ik herkenbaarheid. De schets van een generatie bleef in mijn ogen uit. De personages mochten wat herkenbaarder. Ik had verwacht me in meisje A. te herkennen, maar dat was voor het grootste deel niet het geval. Tomas vond ik interessanter, maar ook een erg treurig personage. Dat zijn ouders zijn overleden en hij een grootmoeder heeft die bijna dood gaat, vond ik er wat te dik bovenop liggen. Die elementen zouden best weggelaten kunnen worden. Al met al: prima roman. Ik heb er zeker wel van genoten en dat is toch het belangrijkste.