Recensie: Iets om voor te leven – Richard Roper

Wat als je liegt over je privéleven tegen al je collega’s? In Iets om voor te leven gaat het daarover, want wat begon als een leugentje om bestwil van hoofdpersoon Andrew is uitgegroeid tot een groot geheim. Maar het boek gaat eigenlijk over nog veel meer. Dit vond ik ervan.

Hier gaat Iets om voor te leven over

Andrew zit vast in zijn leven, en in zijn troosteloze baan als ambtenaar waarin hij contact probeert te zoeken met de nabestaanden van eenzame overledenen. Gelukkig heeft hij een liefhebbend gezin om hem ’s avonds zijn zorgen te laten vergeten.

‘Wat begon als een klein leugentje is inmiddels uitgegroeid tot een fantasiewereld’

Althans, dat denken zijn collega’s. Wat begon als een klein leugentje is inmiddels uitgegroeid tot een fantasiewereld met een vrouw en twee kinderen. Het is voor Andrew een aangename ontsnapping uit zijn eenzame bestaan. Daarom brengt de inmiddels-meer-dan-vriendschap met zijn nieuwe collega Peggy hem ook zo uit evenwicht… Durft hij alles op het spel te zetten en haar de waarheid te vertellen?

Een ingewikkelde hoofdpersoon

Een hoofdpersonage dat liegt tegen al zijn collega’s, dat klinkt al niet zo likeable. Ik had zelf nogal wat moeite om hoofdpersoon Andrew leuk te vinden gedurende het verhaal. Ik had verwacht dat hij het sociaal ongemakkelijke type a la Don in Het Rosie Project zou zijn, maar dat was niet zo. Andrew is wel sociaal ongemakkelijk, maar niet autistisch. Hij is eerder eenzaam en vergeten dat ‘ie best makkelijk met mensen kan praten als hij ze eenmaal heeft toegelaten. Ook is hij ongelukkig en komt hij depressief over.

‘Ik had zelf nogal wat moeite om hoofdpersoon Andrew leuk te vinden gedurende het verhaal’

In de eerste paar hoofdstukken lees je veel over wat er omgaat in Andrew’s hoofd. Dat is aan de ene kant fijn omdat je als lezer het personage veel beter begrijpt, maar aan de andere kant wordt het verhaal er wel enorm door vertraagt. Dat gebeurt hier ook. De vaart is er af en toe echt uit, terwijl er best goede dingen in het plot zitten die de boel op gang zouden kunnen krijgen.

Rond pagina 100 wordt het gelukkig wel wat vlotter, want dan krijgt Andrew een nieuwe vrouwelijke collega. Met deze Peggy bezoekt hij voor zijn werk een huis van een eenzame overledene, om de inventaris te bekijken en te controleren of er toch nog familie of vrienden in beeld zijn. Een routineklus voor hem die hij altijd alleen uitvoert, maar met Peggy erbij onverwacht best fijn is. Je ziet het vast al aankomen: Andrew wordt verliefd. Heel onhandig, omdat Peggy denkt dat hij getrouwd is en twee kinderen heeft.

Niet zo lyrisch

Ik voel me nogal meningloos over dit boek. Neutraal. Aan de ene kant vond ik het idee leuk bedacht. Dat Andrew bij de gemeente werkt en naar huizen gaat van eenzame overledenen is een goed element. Toch komt het er naar mijn idee niet helemaal uit. Ik mis het stukje extra hier. Hoewel het plot uiteindelijk een verrassend element krijgt, als Peggy en Andrew een tripje maken om een dierbare van een overleden oudere op te zoeken, voelde ik het niet zo. Misschien ligt het aan Andrew – hoewel ik hem met momenten wel beter begreep en waardeerde – of aan het feit dat ik een overkoepelende boodschap mis, ik was na het lezen van dit boek niet lyrisch. Het voelt alsof het plot net niet lekker in elkaar valt.

‘Met een wisselend perspectief, een duidelijker plot en meer focus op het werk van Andrew, had ik het meer kunnen waarderen’

Kortom: een boek met goede elementen en interessante thema’s, maar de uitwerking is minder. Met een wisselend perspectief, een duidelijker plot en meer focus op het werk van Andrew, had ik het meer kunnen waarderen. Drie sterren.

Op Instagram geef ik overigens een exemplaar weg van Iets om voor te leven.

Cijfer: 6
Sterren: 3