Recensie: Het Eeuwige Leven – Matt Haig

Het Eeuwige Leven van Matt Haig is zo’n roman die ik écht even nodig had. Het is hartverwarmend en ontroerend, maar zet je tussen de mooie zinnen door ook aan het denken over onderwerpen als tijd en identiteit. Dit vond ik van het boek.

Hier gaat Het Eeuwige Leven over

De 41-jarige geschiedenisleraar Tom Hazard ziet eruit als een normale man, maar leeft door een ongewone aandoening al eeuwenlang. Hij is overal geweest, heeft alles meegemaakt, is talloze malen van identiteit veranderd. Hij wil nu vooral een gewoon leven, net als ieder ander. Hij mag alleen niet verliefd worden.

Eerste indruk & The Age Of Adaline

Het Eeuwige Leven deed me qua flaptekst heel erg aan de film The Age Of Adaline denken. In die film wordt Adaline niet meer ouder, omdat ze tijdens een ongeluk in het water terecht kwam en werd getroffen door de bliksem. In het begin dacht ik: misschien wordt dit een zelfde soort verhaal, over iemand die niet ouder wordt en voor de veiligheid niet verliefd mag worden. Dat zou ik prima vinden, want The Age Of Adaline is één van mijn favoriete films, maar ook een beetje jammer. Gelukkig bewees het boek al snel het tegendeel, het is namelijk toch wel een ander verhaal dan dat ik had verwacht. En zeker geen kopie van The Age Of Adaline.

‘Het is zeker geen kopie van de film The Age Of Adaline’

In het begin was ik dus een beetje sceptisch, maar dat veranderde na een paar hoofdstukken al. Mijn eerste indruk van het boek? Wat schrijft Matt Haig ontzettend fijn! Het Eeuwige Leven is een hele toegankelijke roman vind ik, je kan dit bijvoorbeeld ook goed lezen als je niet vaak literatuur en romans leest. Dat komt omdat het gewoon écht een leuk verhaal is en je snel binding hebt met hoofdpersoon Tom, die eigenlijk net als jij en ik blijkt te zijn. Ook wil je als lezer weten wat er allemaal in zijn verleden is gebeurd, hij is namelijk 439 jaar oud.

Flashbacks op het juiste moment en wijze lessen

Langzaamaan werd ik zelfs een beetje verliefd op de schrijfstijl van Matt Haig. Het voelt allemaal zo vloeiend, alsof er over elke zin goed is nagedacht. Prachtig vind ik dat en tof ook, dat dat in de Nederlandse vertaling goed overkomt. Verder ben ik erg te spreken over de flashbacks in het verhaal. Je leest namelijk ontzettend veel over Tom’s verleden. Hij denkt door simpele dingen – locaties, een geur of een persoon – terug aan de honderden jaren die achter hem liggen. Daardoor duik je dus weer zo’n flashback in en kom je er bijvoorbeeld achter hoe hij zijn vrouw Rose heeft leren kennen, van wie hij nog steeds houdt. Ontzettend goed gedaan.

‘Het voelt allemaal zo vloeiend, alsof er over elke zin goed is nagedacht’

Ik was iets minder te spreken over bepaalde bijpersonages, die soms een beetje vlak overkomen. Toch is bijpersonage Hendrich best goed gedaan. Hendrich is een héle oude man die een genootschap heeft opgericht voor de zogenoemde Alba’s: mensen zoals Tom en hijzelf die heel erg langzaam ouder worden. In het verhaal lees je dat Tom steeds meer over Hendrich en zijn genootschap gaat twijfelen. Een spannend en toffe toevoeging in deze roman. Personages als Camille en Agnes vond ik wat minder uit de verf komen, maar gelukkig maken de wijze lessen en mooie citaten in dit boek een hoop goed. En daarmee wil ik deze recensie graag afsluiten, met een mooi citaat.

‘Dat is het punt met tijd. Die is niet altijd hetzelfde. Sommige dagen, sommige jaren, sommige decénnia zijn leeg. Er is niets aan. Gewoon vlak water. En dan heb je opeens een jaar of zelfs een dag of een middag. En die is alles. Die is het helemaal.’

Mijn eindoordeel over het boek

Ik vond Het Eeuwige Leven een prachtige en sprankelende roman met een vleugje sci-fi. Het concept van niet ouder worden is goed uitgewerkt en de hoofdpersoon is meteen likeable. Als lezer zit je daardoor snel in het verhaal. Ook de korte hoofdstukken en flashbacks op de juiste momenten dragen hieraan bij. Het boek is opgedeeld in vijf duidelijke delen, wat prettig is, zodat je verschillende delen van Tom’s leven leert kennen.

‘Het boek laat je achter met stof tot nadenken maar ook met een hartverwarmend gevoel’

Op een paar minder uitgewerkte bijpersonages na, ben ik erg positief. Het verhaal pakte me heel erg en uiteindelijk wilde ik zelfs dat het boek nooit meer stopte. Zo heerlijk leest het dus, haha! Het kabbelt een beetje voort en het gaat niet altijd heel snel, maar dat is juist het prettige aan dit verhaal. Naast de vloeiende schrijfstijl van Matt Haig zijn de thema’s ook universeel, denk aan tijd, liefde en identiteit. Het boek laat je achter met stof tot nadenken maar ook met een hartverwarmend gevoel. Een goede combinatie, vind ik.