Recensie: De oranjebloesem – Viola Ardone

Ik las De Oranjebloesem van Viola Ardone. Een boek over opgroeien in conservatief Italië in de jaren ’60, uitgehuwelijkt worden en meer waar je als vrouw in die tijd maar moest zien te dealen. Dit vond ik van het boek.

Deze blogpost is onderdeel van een blogtour

Oliva en het Siciliaanse leven in de jaren ’60

In De Oranjebloesem volgen we Oliva Denaro. Ze is zestien jaar, groeit op in een redelijk arm gezin op Sicilië en probeert zich staande te houden in het dorp. En dat is in de jaren ’60 allesbehalve makkelijk, zeker als je besluit om niet te trouwen met een man die je dwingt om van hem te worden.

‘De sfeer van de kleine Italiaanse gemeenschap is ontzettend beklemmend in dit boek’

De sfeer van de kleine Italiaanse gemeenschap is ontzettend beklemmend in dit boek. Het is alsof er constant in de gaten wordt gehouden. Een klein scheurtje en de kruik, het meisje, breekt. Meisjes worden raar aangekeken in het dorp, mogen praktisch niets en als ze met een jongen praten zijn er direct roddels. Wat je moet doen is trouwen. Maar is dat het ultieme geluk? Zoals in het boek wordt omschreven ‘ga je van de ene gevangenis naar de andere’. Van een huis waar de regels van je ouders gelden, naar een huis waar je man alles voor je bepaalt. Enig lichtpuntje in het dorp voor Oliva is de communistische Liliana wiens vader bijeenkomsten organiseert. En een juf die na roddels in het dorp weggaat, maar waardoor Oliva anders naar het leven gaat kijken.

Ook nu weer actueel

Ik vond De Oranjebloesem vooral een frustrerend verhaal, zeker met de actuele gebeurtenissen van Roe vs. Wade in mijn achterhoofd. In de jaren ’60 ging het zo, in sommige landen gaat het nog zo – als vrouw wordt je uitgehuwelijkt, zien mannen je als bezit, moet je je aan zijn regels houden. Nu de wereld terug in de tijd lijkt te gaan, voelt ook deze Italiaanse gemeenschap niet als lang geleden.

‘Ik vond De Oranjebloesem vooral een frustrerend verhaal, zeker met de actuele gebeurtenissen van Roe vs. Wade in mijn achterhoofd’

De Oranjebloesem van Viola Ardone krijgt van mij 3 sterren. De schrijfstijl is vlot, maar valt teveel in herhaling. Hoewel dat past bij het leven waarin Olva zit – alles herhaalt zichzelf, haar zus is haar voorgegaan en zit al in die ‘nieuwe gevangenis, zij zal volgen – ergerde de herhaling me toch vaker dan dat ik wil in een boek. Met meer afgebakende flashbacks tussendoor én hoofdstukken in het heden, was dit verhaal beter tot zijn recht gekomen. Of misschien zelfs met een tweede perspectief vanuit haar zus, waarvan je nu nauwelijks iets meekrijgt. Kortom: qua thematiek erg goed, qua schrijfstijl en vorm is er het een en ander aan te merken.