Recensie: Op het slappe koord (Koorddanseres #1) – Vanessa Gerrits

Voor mijn gevoel lees ik meer oorspronkelijk Nederlandstalige boeken dan ooit. Zo las ik ook Op het slappe koord van de Vlaamse schrijfster Vanessa Gerrits. Ze schreef eerder de Vleugels-trilogie en Hashtag Hiernamaals, nu is er een chicklit van haar uit: Op het slappe koord. Dit vond ik ervan.

Hier gaat Op het slappe koord over

We hebben allemaal emotionele bagage, toch? Alleen slepen de meesten onder ons die niet létterlijk overal mee naartoe in een oversized handtas. Wanneer Marie Demoorteleer op een week tijd gedumpt wordt én haar job verliest, moet ze de feiten onder ogen zien: een 27-jarige met een troostdekentje gaat het echt niet redden.

Toevallig komt ze terecht als kaartjesknipper bij een rondtrekkend circus: knalroze, 18-plus en ladies only. Hier heeft ieder zo z’n bagage. De sterke, excentrieke circusdames (en knorrige klusjesman Phabian) zetten haar vastgeroeste leventje helemaal op zijn kop. Maar hoe lang kan Marie haar geheim voor hen verborgen houden?

Marie, haar troostdekentje en het circus

Vanessa schreef eerder boeken met meer fantasy-elementen, zoals Tweedehands Vleugels. Op het slappe koord is haar eerste chicklit/feelgoodroman én het eerste boek dat ik van haar lees. Het sprak me onwijs aan, omdat het meer mijn ding is dan fantasy, maar vooral omdat het zich afspeelt in het circus. Dat heeft toch iets magisch. Met goede moed begon ik dus aan deze chicklit.

‘Stukje bij beetje leer je Marie beter kennen en vallen er wat puzzelstukjes op zijn plaats’

In Op het slappe koord volgen we Marie Demoorteleer die nogal kampt met wat problemen. Op het eerste gezicht is ze een normale 27-jarige, maar als je haar beter leert kennen kom je erachter dat ze altijd een enorme handtas bij zich draagt. Daarin zit haar troostdekentje, omdat ze daar vanwege trauma’s uit haar verleden niet zonder kan. Ik vond het verhaal door de geheimzinnige handtas meteen interessant. Je wilt simpelweg meer weten over Marie en dat troostdekentje, want waarom zou je dat in hemelsnaam elke dag met je meedragen?

Stukje bij beetje leer je Marie beter kennen en vallen er wat puzzelstukjes op zijn plaats. Maar aangezien het boek een eerste deel is van een duologie, blijf je na Op het slappe koord nog wel zitten met een aantal vragen. Logisch om te doen bij een duologie, maar ik had wel nét iets meer willen weten over het verleden van Marie. Dat zou denk ik nog meer triggeren om het tweede deel te lezen.

Mijn leeservaring

Eigenlijk was dit een hele goede leeservaring. Ik las het boek op mijn e-reader in een paar keer uit, omdat ik niet kon stoppen met lezen. Het is zó leuk geschreven en deed me op een positieve manier aan Circus Cesaria van Sanne Hillemans denken. Vanessa heeft een hele eigen schrijfstijl, met veel romantische en herkenbare momenten en inside jokes. Daar hou ik erg van. Ondanks de serieuze onderwerpen zoals psychische gezondheid is het dus ook zeker erg grappig.

‘Vanessa heeft een hele eigen schrijfstijl, met veel romantische en herkenbare momenten en inside jokes’

De scènes bij het circus – ik verklap niet hoe het hele verhaal loopt, maar Marie komt dus op een onverwachte manier bij een circus terecht – vond ik ongetwijfeld het leukst. De acts zijn goed beschreven, de sfeer komt echt over en de bijpersonages komen ook prima uit de verf. Al zou ik over sommigen nog wel véél meer willen weten, maar wie weet komt dat in het tweede deel wel. Puntjes van verbetering? Ik had best een paar hoofdstukken vanuit Phabian (een jongen die bij het circus werkt) willen lezen. Ook mocht er best nog meer romantiek bij (maar wederom: dit komt denk ik meer naar voren in deel 2).

Kortom: ik ben best positief over deze chicklit. Het is realistisch, grappig en bovendien zit het plot goed in elkaar. Ik wil zéker deel 2 lezen, die overigens Op sleeptouw gaat heten. Het boek krijgt van mij 3,5 sterren.

Cijfer: 7
Sterren: 3,5