Wat wij vonden van Melktanden van Emma Curvers

Een of twee keer per maand lezen Istvan (49) en Paula (26) allebei hetzelfde boek. Van Nederlandse literatuur tot dystopische boeken – alles komt voorbij. In deze editie van De Boomer & De Millennial: Melktanden van Emma Curvers.

Hier gaat Melktanden over

Paula: ‘Melktanden gaat over Lon. We vallen meteen in een typische scène: Lon gaat samenwonen met haar vriend Philip. Haar moeder komt langs, vraagt of ze niet twee dozen met dubbele spullen voor haar achter moet houden voor het geval de relatie toch voorbij gaat. Zoals vaker blijken moeders een goed voorgevoel te hebben, want terwijl de hoofdstukken vorderen probeert Lon steeds krampachtiger vast te houden aan het leven met Philip dat ze voor ogen had. Maar alles valt als los zand uit elkaar. De hond die ze samen nemen blijkt doof, Philip blijkt geen monogame relatie meer te willen en dan is er nog de nieuwe lover van Philip genaamd Xenia.’

‘Ik ben fan van die dove hond’

Istvan: ‘Ja, die hele aanloop duurde voor mij wat lang. Je ziet al even van tevoren aankomen dat de relatie natuurlijk niet helemaal uit gaat pakken zoals Lon dat voor ogen heeft en ik was eigenlijk vooral nieuwsgierig naar het roadtrip gedeelte verderop in het boek als Lon samen met Louise, een vrouw die ze leert kennen in het plaatselijke bejaardentehuis, in Amerika rond gaat trekken. Lon wil namelijk supergraag zoveel mogelijk achtbanen in Amerika bezoeken. Eerst wil ze dat nog samen doen met haar vriend, maar ja, Lon is dus nogal over de zeik vanwege de open relatie die Philip ambieert en dat pakt dus allemaal anders uit. Ik vond het persoonlijke drama voorafgaande aan de Amerika reis niet zo heel interessant, want daarvoor vond ik Philip veel te irritant. En ik wilde vooral gewoon heel snel en heel veel Amerika en achtbanen denk ik. Oh ja, en wat meer van die dove hond. Ik ben fan van die dove hond.’
Paula: ‘Ik vond die opbouw wel goed, eigenlijk. Dan weet je als lezer ook wat meer wat de drijfveren zijn van zowel Louise als Lon. Door de korte hoofdstukken en de vlotte manier van schrijven van Curvers, vloog ik er ook doorheen. Binnen no-time zit je al met ze in het vliegtuig naar Amerika.’

Drie vrouwen

Paula: ‘De drie vrouwen – Lon, Louise en Xenia – vormen de basis van het boek. We lezen alleen vanuit Lon, wat ervoor zorgt dat je net zoveel vooroordelen over Xenia hebt als Lon zelf. De vervelende vrouw die met háár vriend Philip gaat, dat moet wel een demonisch iemand zijn. Het is makkelijker om zo te denken bovendien, en een denkwijze die zoveel vrouwen hebben. Dat concurrerende tussen elkaar. In een wereld waarin Lon controle probeert te houden, grip op haar leven, kun je dingen tenslotte beter zwart-wit zien dan als een groot grijs gebied. Dat is enger.’
Istvan: ‘Die andere vrouw Xenia boeide me eigenlijk niet zo erg. Zoals ik hiervoor al aangaf vind ik toch vooral Philip de eikel. Hij vindt Lon nota bene bekrompen en onnodig jaloers als zij aangeeft dat ze niet van een open relatie gediend is. Dat die drie vrouwen de basis van het boek vormen is denk ik wel waar, maar ik heb daar niet helemaal het fijne van meegekregen. De interactie tussen Louise en Lon vond ik bij tijd en wijle wel interessant. Niet alleen omdat ze duidelijk van elkaar afhankelijk zijn, maar ook omdat ze allebei een heel eigen agenda hebben en elkaar gebruiken. Ik werd nu ik er nog eens over nadenk eigenlijk niet heel erg vrolijk van het boek.’

‘Ondanks de sombere stemming van Lon over de relatie en al, moet je er ook bijna weer van lachen’

Paula: ‘Nee, er zitten ook momenten in die niet echt vrolijk stemmen. Maar het blijft ergens toch juist luchtig, door bijdehante of scherpe opmerkingen tussendoor. Ondanks de sombere stemming van Lon over de relatie en al, moet je er ook bijna weer van lachen. Die burgerlijkheid tussendoor die Curvers beschrijft vond ik bijvoorbeeld heerlijk. Dat ze op haar werk belt met haar hond die thuis zit, de ongemakkelijke gesprekken met Philip die volgen. (En ja, ik vond hem ook een eikel hoor)

De achtbanen
 en de roadtrip

Paula: ‘Toch is Melktanden niet alleen maar een zwaar boek over de liefde, de concurrentie tussen vrouwen en hoe alles wat je dacht te hebben misgaat. Het is juist allesbehalve een zwaar boek. De vlotte en luchtige schrijfstijl van Emma Curvers zorgt daar wel voor. Inclusief heel veel humor, waar ik af en toe oprecht hardop om heb moeten lachen. De beschrijvingen, vooral die over het bejaardentehuis, zijn spot on. Zo groet iemand Louise in de lift, maar zegt ze niets terug. Later fluistert ze tegen Lon wat roddels over hem. Het is heel tragikomisch allemaal en daar hou ik van.’

‘Het had wat mij betreft nog wel wat meer de Thelma and Louise kant op mogen gaan’

Istvan: ‘De momenten die jij noemt zijn soms grappig, soms een beetje tragisch, maar het gaat allemaal best snel voorbij. Zoals het hele boek eigenlijk. Over de speciale relatie die zich tussen Lon en Louise ontwikkelt had ik best meer willen lezen. En die onaangekondigde roadtrip wordt bijna casual afgehandeld. Het had wat mij betreft nog wel wat meer de Thelma and Louise kant op mogen gaan. Dat bleef een beetje uit. Lon krijgt natuurlijk kritiek dat ze zomaar een oude vrouw heeft meegenomen, maar ach, wie trekt zich daar wat van aan? De beschrijving van de reis door Amerika begon interessant, maar beperkte zich later vooral tot de verschillende accommodaties waar ze verbleven, de pretparken en een enorm casinogebouw in het midden van de woestijn in Nevada. Dat Buffalo Bill’s Resort heb ik zelf ook wel eens bezocht. Het is precies zoals Emma het beschrijft, ontzettend leeg en er is ontzettend weinig te doen. Het grappigste van het hele boek vond ik trouwens de boektrailer, waarin ze samen met het boek een rit in de achtbaan maakt.’

Eindoordeel


Paula: ‘Ik geef Melktanden vier sterren. Curvers schrijft scherp, heel scherp, en zorgt ervoor dat de personages je weten te raken. Ik vind het boek uitblinken qua schrijfstijl, die lekker tragikomisch is. Maar ik ben het ook eens met jou, Istvan. Het hele roadtripgedeelte had best een prominentere plek kunnen krijgen, meer avonturen in Amerika, onverwachte ontmoetingen en dat soort dingen. En meer achtbanen, natuurlijk. Maar al met al: een erg fijn boek. Ik ben er wel over te spreken.’

‘Je hebt nooit genoeg achtbanen’

Istvan: ‘Het is zeker een prettig boek om te lezen. Het is aan de ene kant niet al te luchtig en aan de andere kant niet al te zwaar. Toch had ik best nog wat meer willen zien. De verschillende karakters hadden wat mij betreft nog wat verder mogen worden uitgediept. Vooral uit de dynamiek tussen Lon en Louise had denk ik meer kunnen worden gehaald. Het verhaal zou dan toch meer bij me zijn aangekomen denk ik. En wat meer achtbanen. Je hebt nooit genoeg achtbanen. Ik geef dit boek drie sterren.’