Ik las Antiboy van Valentijn Hoogenkamp

Een van mijn favoriete boeken van 2021 was Het aanbidden van Louis Claus van Valentijn Hoogenkamp. Nu is er een nieuw boek van hem – of eigenlijk is het meer een soort essay. Over wat het betekent om een vrouw te zijn, een man of iets daartussen in. Dit vond ik van Antiboy van Valentijn Hoogenkamp.

Hier gaat Antiboy van Valentijn Hoogenkamp over

Als Antiboy vanwege een genafwijking een borstamputatie moet ondergaan beseft hij: nu hoef ik niet langer als vrouw te leven. Dit stuit op verwarring bij artsen, vrienden, familie en zijn geliefde. Was dit verlangen altijd al aanwezig? Het veroorzaakt harde confrontaties met het verleden en zijn naasten, die niet los kunnen komen van de persoon die zij dachten te kennen. Omgeven door rouw en verlies gaat Antiboy op zoek naar de ultieme vrijheid om zichzelf te mogen zijn.

Een prachtig persoonlijk essay over genderidentiteit

Ik vond Antiboy een prachtig persoonlijk essay over genderidentiteit. Antiboy denkt terug aan zijn jeugd, aan de bloemetjesjurken die hij droeg, een ‘sixties meisje’ werd genoemd. De nostalgische toon die ook in Het aanbidden van Louis Claus zit, de sfeer van de jaren ’00, klinkt er voortdurend doorheen. Dat ontroert. Het essay voelt voortdurend echt – net zoals genderidentiteit echt is. Het is geen spel, zoal Antiboy zegt wanneer ze aan een speech van een acteur denkt. Het is niet voor even andere kleren aandoen, De Ander zijn. ‘Spelen is (..) niet hetzelfde als zijn. Met zijn kun je niet ophouden aan het einde van de dag.’ 

‘Spelen is (..) niet hetzelfde als zijn. Met zijn kun je niet ophouden aan het einde van de dag.’ 

Wat ik vooral ontroerend vond is dat Antiboy zich terugblikkend pas realiseert dat hij zich nooit volledig man of vrouw voelde. Het voelde alsof hij een meisje moest spelen, dat je daar goed in kon worden. Pas als Antiboy door een genafwijking een borstamputatie moet krijgen, gaat hij hierover nadenken. Het essay wordt daardoor een mix van rouw, een nieuwe blik op het verleden, de confrontatie met zijn vroegere zelf (bijvoorbeeld op een foto bij oma in huis) maar ook: een nieuw soort toekomst. Ik vond het prachtig en hoop dat Valentijn nog veel blijft schrijven. 4 sterren.