Recensie: Praag aan zee – Chrétien Breukers

Ik las Praag aan zee, de nieuwe roman van Chrétien Breukers. Een dromerig en nostalgisch boek over religie en vaderschap, maar vooral: de liefde. Dit vond ik ervan.

 

Schrijven als ademhalen

In Praag aan zee volgen we, net zoals in het vorige boek En in de nacht een riem van Breukers, Thomas Meerman. Meerman is schrijver en woont en werkt in Praag. Het boek opent direct met een filmische scène die het midden houdt tussen werkelijkheid en illusie. Meerman staat op het strand van Oostende met een gewonde baby in zijn armen. 

‘Dit is een Netflix Original. De verhaallijn is eenvoudig, maar de gebeurtenissen hebben iets zompigs. Om de tien minuten wordt er een shot vanuit de lucht genomen: we zien eindeloze landschappen / hallucinante steden / de zee / een oceaan, van boven: en daar, beneden, leven wij, de personages. Een van die personages ben ik.’

De toon is daarmee direct gezet in dit eerste hoofdstuk. Breukers zoomt voortdurend in op gebeurtenissen – van de band met zijn vader tot de liefde voor de Praagse Vera – en zoomt daarna weer uit. Waarom is hij op aarde? Waarom schrijft hij? Waar doet hij het allemaal voor? ‘Je schrijft omdat je niet zo goed kunt ademhalen.’ 

Een bedwelmend boek

Praag aan zee is naast een boek over vaderschap en dochters vooral een boek over de liefde. In lyrische zinnen worden we als lezers meegenomen in de herinneringen aan de dochters van Meerman, van wandelen op het strand in Oostende tot hoe de tijd stil lijkt te staan als ze samen een teddybeer proberen te grijpen op de kermis. In Praag aan zee spat de liefde en melancholie van de pagina’s af, het spoelt als een zee over je heen als je het leest. Het is de liefde voor zijn dochters, de liefde voor zijn vader die hem aan het einde van zijn leven bedankt ondanks alles en de liefde voor de vrouwen van wie hij hield.

‘In Praag aan zee spat de liefde en melancholie van de pagina’s af, het spoelt als een zee over je heen als je het leest’

De rode draad in het boek is De Heilige Drie-eenheid. Meerman is een drie-eenheid met zijn twee dochters, maar verhaalt ook veel over religie. Zijn vaderschap – ‘ik had een vader en ik ben een vader’ (..) ‘een vader is iemand die er niet is’ – valt als het ware samen met zijn geloof. Dat geloof of en de twijfel daarover, het serieus nemen daarvan, zien we zelfs terug in de naam van de hoofdpersoon, ‘Thomas’ doelt natuurlijk op De Ongelovige Thomas. Al met al vond ik Praag aan zee ontzettend mooi. Het is een boek dat bedwelmt, waarbij herinneringen, dromen en gedachten door elkaar heenlopen zodat het net als de zee vloeibaar lijkt te worden. Vijf sterren.

@paulaleest Ook fijn voor je leeslijst! 💯 #booktok ♬ origineel geluid – Paula ✨