Recensie: Dankbaar lichaam – Thomas Möhlmann

Ik las de dichtbundel Dankbaar lichaam van Thomas Möhlmann. Een caleidoscopische vertelling over een tragisch liefdesverhaal in een hechte gemeenschap. Dit vond ik ervan.

Deze blog is onderdeel van een blogtour van Uitgeverij Prometheus. Morgen lees je meer over de dichtbundel Dankbaar lichaam bij Kamelia van Het Boekenatelier

De intieme sfeer van Dankbaar lichaam

Ik las nog niet eerder poëzie van Möhlmann. Dat hoeft ook niet aan je deze bundel begint. Wat wel handig is om te weten is dat het personage Momo langskomt, dit genderfluïde personage komt klaarblijkelijk vaker voor in zijn gedichten. In Dankbaar lichaam is Momo een aparte jongen dat terechtkomt in een hechte gemeenschap. Ik zag het als een klein dorpje voor me, waar iedereen elkaar kent.

‘Je wordt als lezer daadwerkelijk meenomen in die gemeenschap, alsof je zelf aan de bar zit en hoort over de aparte Momo’

Die intieme sfeer weet Möhlmann goed neer te zetten. Hij laat daarvoor mannen uit het het dorp aan het woord in gedichten met namen als ‘Wim’ of ‘René’. Ook de barman van het plaatselijke café komt langs. Ik vond dit idee van een caleidoscopische vertelling waar alle stukjes één geheel vormen erg goed passen bij het verhaal. Vorm en verhaal lijken daardoor samen te komen en daardoor komt alles beter uit de verf. Je wordt als lezer daadwerkelijk meenomen in die gemeenschap, alsof je zelf aan de bar zit en hoort over de aparte Momo. Zo zegt Simon bijvoorbeeld: ‘ik kan je wel vertellen zo’n jongen zo’n meisje/vergeet je niet snel (…). En later in datzelfde gedicht noemt hij Momo veroordelend ‘wijfjoch’ omdat hij niet in een hokje is te stoppen.

Een tragisch liefdesverhaal

De gemeenschap komt door de directe, maar met vlagen ook mysterieuze, sfeer van Möhlmann goed naar voren. Je voelt daarbij ook: er is iets aan de hand, er gaat iets tragisch gebeuren. Daarbij komen we op de rode draad die voor deze bundel loopt, het tragische liefdesverhaal van Momo en een dochter uit het dorp. Doordat Momo en de dorpsdochter vaak aan het woord komen, krijg je dat ook goed mee. Mooi vond ik bijvoorbeeld dit, uit ‘Het feestje waar ik was’:

(…) je rook
naar appels en wijn toen ik thuis kwam
er bleven bloesems uit je haren dwalen,
vlekken op mijn lakens achter, lieveling,
ik heb ze allemaal voor je bewaard.

De bundel krijgt van mij drie sterren. Ik werd meegenomen, maar niet volledig overrompeld en geëmotioneerd. Toch ben ik wel verrast door de bundel. Er zit een soort herhalend ritme in de verhalende poëzie van Möhlmann dat bedwelmend werkt. Daardoor wilde ik Dankbaar lichaam in één keer uitlezen, om daarna pas terug te bladeren en stukjes opnieuw te lezen. En als je dat lukt bij een dichtbundel, heb je wat mij betreft toch iets goeds gedaan.