Recensie: Onze kinderen – Renée van Marissing

Renée van Marissing schreef eerder onder andere Parttime astronaut. Ik las – ik weet ook niet hoe het kan – nog niet eerder iets van haar, maar met Onze kinderen kwam daar verandering in. Dit vond ik van deze roman over rouw, familiebanden en herinneringen.

Flarden van jeugdherinneringen

In Onze kinderen volgen we Mia, die een relatie heeft met Sally. In het eerste hoofdstuk vertelt Mia aan haar vader dat hij weer opa wordt. Haar vriendin Sally draagt het kind. Maar zoals dat gaat in het leven, wisselen gelukkige gebeurtenissen en ongelukkige gebeurtenissen elkaar af, of lopen ze door elkaar heen. Dat gebeurt ook in dit boek. Waar Mia in het eerste hoofdstuk met mooi nieuws komt en ze dineert met haar vader, is haar vader in het tweede hoofdstuk plots overleden en staan ze op zijn crematie. Het kan verkeren.

‘ Ik zat erg in het verhaal omdat de scènes zo levensecht voelden’

Als lezer duik je vervolgens het hoofd in van Mia. Er zijn flarden van jeugdherinneringen. Mia realiseert zich dat de meeste herinneringen aan haar vader helemaal niet zo gezellig zijn, eerder ongemakkelijk, pijnlijk soms ook. Er zijn herinneringen aan een doorgerookte auto waarin haar vader haar zus Iris en Mia altijd naar hun moeder bracht, een incident in een museum, hoe het ging toen er een stiefmoeder kwam. Ik zat erg in het verhaal omdat de scènes zo levensecht voelden. Wat ook meehelpt is dat er, a la Sally Rooney, aanhalingstekens ontbreken. Zo wordt het nog indringender en lopen de gedachten van Mia en de echte wereld bijna naadloos in elkaar over.

Een mooi en subtiel verhaal

In de weken die volgen na de crematie, is Mia af en toe in het huis van haar vader in Friesland. Ze ruimt er niet alleen de spullen op, maar ook haar hoofd. Van Marissing schrijft op zo’n mooie manier dat het mij raakte, ontroerde soms, over het kind dat komt en het overlijden van haar vader staat er bijvoorbeeld: ‘Wat vind ik het vreselijk verdrietig dat jullie net langselkaar heen leven. Ik had me erop verheugd jou te kunnen laten zien wat voor meer ik zou zijn. Dat ik het kan. Sommige verhalen horen niet mooier of minder mooi gemaakt te worden.’ En nou, ja, zoals dat gaat bij boeken denk je ook terug aan dingen in je eigen leven. Ik dacht bijvoorbeeld aan hoe mijn ouders het huis van mijn oma leeghaalden toen ze naar het verzorgingshuis ging en hoe ze spullen van mijn opa vonden (die overleed toen ik een paar dagen oud was). Qua persoonlijke raakvlakken zit er voor mij dus nogal wat in.

‘Van Marissing schrijft op zo’n mooie manier dat het mij raakte, ontroerde soms’

Onze kinderen krijgt van mij vier sterren. Het is een klein verhaal over thema’s waar iedereen mee te maken krijgt, maar de manier waarop het is opgeschreven is ontzettend mooi en subtiel. Je voelt lagen van ongemak, van onenigheden als Mia met haar zus of haar geliefde Sally praat. Misschien is dat het wat het boek zo echt doet aanvoelen: de veelzijdigheid van relaties met familieleden. De herinneringen aan haar vader zijn niet allemaal fijn, ze moet diep graven voor iets goeds, maar ze houdt wel van hem. ‘Vanuit het slaapkamerraam kijk ik naar de weg. Ik probeer zo ver mogelijk te kijken, tussen de bomen door, ik wacht tot ik mijn vader aan zie komen lopen. De oranje stip van zijn sjekkie. Ik weet dat hij niet zal komen, maar dat betekent niet dat ik het niet mag willen. Dus: de oranje stip van zijn sjekkie, en dan kijkt hij omhoog en ziet hij mij en zwaait hij. En ik ren de trap af, trek de deur open, ren naar buiten en stort me in zijn armen.’ Kortom: dit was mijn eerste boek van Van Marissing, maar zéker niet de laatste.