Recensie: Ik wacht hier – Else Boer

Ik las een debuut van eigen bodem, namelijk de roman Ik wacht hier van Else Boer. Een verhaal over een hechte vriendschap tussen twee meisjes en hoe een desastreus einde onvermijdelijk blijkt. Dit vond ik van het boek.

De hoop op een probleemloos jaar

In de zomervakantie voor het laatste jaar op de middelbare school verhuist Erin met haar moeder van Rotterdam naar een stacaravan op de Veluwe. Haar moeder heeft een nieuwe baan als doktersassistente vlakbij en is nogal toe aan rust, na een zoveelste gestrande relatie. Erin wil vooral haar diploma halen zodat ze klaar is met school. Een probleemloos jaar, daar zou ze voor tekenen.

‘Ik vroeg mezelf voortdurend af: zou ik het anders hebben gedaan?’

Maar je ziet het al aankomen: dat wordt natuurlijk niet probleemloos. Het boek opent direct met een hoofdstuk waarin Erin in een jeugdinstelling zit. Als lezer heb je nog geen idee wat er aan vooraf is gegaan. Dat er iets verschrikkelijks is gebeurd, dat staat vast, hoe het zo noodlottig heeft kunnen eindigen is de vraag. Vanaf dan switch je tussen Erin-in-de-jeugdinstelling en Erin-op-de-middelbare-school. Dat laatste perspectief heeft de overhand. Dat vond ik prettig, want daardoor kun je echt goed in het hoofd van Erin kijken en opletten of je aanwijzingen ziet wanneer en hoe alles gaat ontsporen. Ik vroeg mezelf voortdurend af: zou ik het anders hebben gedaan?

Twee vriendinnen en het grijze gebied tussen goed en kwaad

Toch is Ik wacht hier niet enkel een verhaal dat eindigt met een allesverwoestend einde. Het is ook het verhaal over een vriendschap tussen twee meisjes. Voordat de school begint is daar namelijk eerst de eindeloze zomer op de Veluwe. Erin zoekt een baantje, loopt door het dorp en ontmoet Alice die bij het postkantoor werkt. Vanaf het moment dat de twee elkaar zien zijn ze onafscheidelijk. Erin vindt een baantje bij de bibliotheek, Alice slijt haar zomervakantie in het postkantoor en na het werk gaan ze met Alice’ vrienden zwemmen in de plas. Alice en Erin worden onafscheidelijk, al voor het nieuwe schooljaar zich aandient.

‘Dat sluimerende, het geruisloze, het grijze gebied tussen goed en kwaad, legt Else Boer ontzettend goed vast in deze debuutroman’

Er lijkt geen vuiltje aan de lucht, ook niet als de zomer eindigt en ze samen naar de middelbare school fietsen. Alice blijkt het type dat school serieus neemt, haar best wil doen en Erin doet met haar mee. Bijna geruisloos lijkt de band tussen de twee te veranderen en Erin vermoedt dat Alice iets voor haar verborgen houdt. Zonder daar ook maar iets over te verklappen, kan ik zeggen dat ik dit geheim aangrijpend vond. Else Boer laat zien hoe ver je kan gaan om iemand te beschermen, hoe sterk vriendschap kan zijn. Maar de kracht zit vooral in het omslagmoment dat je als lezer verwacht, maar dat eigenlijk nooit komt. Er is niet één duidelijk moment waarin iemand plots van gedachten veranderd, een monster wordt zoals in een film. Dat sluimerende, het geruisloze, het grijze gebied tussen goed en kwaad, legt Else Boer ontzettend goed vast in deze debuutroman. Daarin zit de kracht van dit boek, want dát grijpt aan, omdat het schuurt en soms angstvallig dichtbij lijkt te komen. Ik geef Ik wacht hier vier sterren.

Ik wacht hier van Else Boer is uitgegeven bij Prometheus, waarvan ik voor deze blogpost een recensie-exemplaar kreeg toegestuurd.