Recensie: Schaduwbroer – Iris Hannema

Iris Hannema is reisjournalist en schreef eerder non-fictie boeken over haar reizen. Nu is er Schaduwbroer, een (jeugd)roman over rouw, identiteit en bovenal Japan. Dit vond ik van het boek.

Een gedeelde liefde voor Japan

Schaduwbroer van Iris Hannema gaat over veel, maar vooral over Japan. Hebe’s broer Alec, die de hele wereld rondreisde, is namelijk overleden. Naast soloreizen hield Alec namelijk ook van freediven: van hoge kliffen afspringen in het water. Zijn laatste sprong in Japan overleefde hij niet. Hebe reist haar broer achterna op zoek naar puzzelstukjes, flarden van hem, antwoorden. Wat ze nog heeft van Alec koestert ze, zijn wijsheden op ansichtkaarten (die je aan het begin gang ieder hoofdstuk leest) en zijn haiku’s.

‘Het voelt alsof je zelf een beetje door Japan reist’

Alsof je zelf een beetje op reis bent met Hebe

In het begin tolde mijn hoofd van de hoeveelheid Japan – haiku’s, kraanvogels, de taal. Het is véél, erg veel. Schaduwbroer is zeker bloemrijk te noemen alleen schiet het soms te ver door, waardoor je je als lezer bijna opgeslokt voelt door de hoeveelheid details. Toch houdt het boek verder redelijk stand en leest het, zeker als Hebe eindelijk een idee heeft wat ze zo ongeveer doet daar in Japan, aardig vlot. Het voelt alsof je zelf een beetje door Japan reist, samen met Hebe, en in tentjes lokale gerechten eet en nieuwe mensen ontmoet. De algehele sfeer van het boek is daarom fijn. Je merkt ook duidelijk dat Hannema zelf veel gereisd heeft, het komt allemaal erg levendig over.

‘Het is mooi om te lezen hoe Hebe door het boek heen steeds meer het verdriet van haar broer verwerkt en zichzelf beter leert kennen’

Het boek krijgt van mij drie sterren. Het is mooi om te lezen hoe Hebe door het boek heen steeds meer het verdriet van haar broer verwerkt en zichzelf beter leert kennen. Hannema verwoordt dat hier treffend. ‘Ik zeg tegen mezelf dat ik er heus wel achter ga komen wat Alec met zijn haiku wilde zeggen, dat ik zal vinden wat hij voor mij heeft achtergelaten. Dat verdriet en rouw als opgedroogde verf op je handen zijn die je er niet meer vanaf krijgt maar eraf moet slijten. Dat er heus een moment komt dat ik niet meer constant naar het dodenrijk wordt gezogen en ik de zee niet meer zal haten.’ Toch voelt het boek als too much – enkel de verhaallijn over Alec en Hebe’s reis was voor mij voldoende geweest. Nu is er bijvoorbeeld nog een ingewikkelde band met een vriendin die in Nederland woont; die extra lagen hadden van mij niet per se gehoeven. Al met al dus drie sterren.

Voor deze blogpost kreeg ik een recensie-exemplaar toegestuurd. Bekijk hier het boek op kinderboeken.nl.