Recensie: Daddy – Emma Cline

Na De Meisjes is Emma Cline terug met een verhalenbundel. In Daddy verkent de in tien verhalen de schaduwkanten van de mens, van een inkijkje in het leven van een Nanny die zich na een schandaal verstopt voor de pers tot de vele mannen van middelbare leeftijd die na #MeToo nadenken over de verhoudingen tot vrouwen en kinderen in hun eigen leven. Dit vond ik ervan.

Een tijdsbeeld na #MeToo

Dat de bundel van Cline Daddy heet, is geen toeval. In deze verhalenbundel kruipt Cline meer dan voorheen in de hoofden van mannen, veelal van middelbare leeftijd. Mannen die vaak een bepaalde status hebben, het een beetje gemaakt hebben. Zo is George in het verhaal Zoon van Friedman filmmaker. Inmiddels is hij niet meer zo succesvol, zeker niet zoals zijn oude vriend William, die tevens pleegvader is van zijn zoon. In het restaurant waar George en William elkaar na jaren ontmoeten, om na afloop naar de eerste film van George zijn zoon te gaan, denkt George na over zijn leven.

‘Het laat zien dat de wereld van de machtige witte man op losse schroeven is komen te staan, maar ook hoe we opnieuw moeten nadenken over de verhoudingen tussen elkaar’

Een zin uit het verhaal dat de bundel goed samenvat is deze: ‘Het was bijna gênant hoe heilig George ervan overtuigd was geweest dat alles steeds beter zou worden, dat het leven een gestage aaneenrijging van successen was, van momenten die alleen maar dieper en mooier konden worden.’ Je merkt het in Zoon van Friedman, maar het klinkt in alle verhalen door, deze rode draad: mannen die succes altijd is komen aanwaaien, voor wie succes vanzelfsprekend leek, kijken – mede door de #MeToo-gebeurtenissen – op een andere manier terug op hun leven. Ze denken na over hun positie als vader en echtgenoot (vaak worden ze niet meer serieus genomen), hoe ze met vrouwen omgaan, macht. Daarmee schetst het een scherp beeld van deze tijd en laat het zien dat de wereld van de machtige witte man op losse schroeven is komen te staan, maar ook hoe we opnieuw moeten nadenken over de verhoudingen tussen elkaar.

Verhoudingen zoeken tussen goed en kwaad in een eindeloos grijs gebied

De eerste vijf verhalen van de bundel schuren meteen op de juiste manier. Een man die nadenkt over zijn eigen problemen terwijl hij de een biografie bewerkt van een miljardair die maar wat graag zijn eigen levensprestaties wil herschrijven, de aspirant-actrice die in een winkel veel te dure kleding verkoopt en haar eigen versleten ondergoed aan onbekende mannen verkoopt – het doet de lezer nadenken, zoeken naar verhoudingen tussen goed en kwaad in een eindeloos grijs gebied. Cline drukt door haar verhalen de lezer met de neus op de feiten, zonder zelf moreel te oordelen. Dat is bewonderingswaardig.

‘Cline drukt door haar verhalen de lezer met de neus op de feiten, zonder zelf moreel te oordelen’

Kortom: Daddy is zeker de moeite waard. De manier waarop Cline achteloos alledaagse situaties lijkt te schetsen, komt in Daddy sterk naar voren. Haar personages voelen na een of twee pagina’s al levensecht, ieder verhaal weer. Hoewel de verhalen niet altijd erg optimistisch of hoopgevend zijn, in tegendeel, maakt de schrijfstijl van Cline en de zekere mate van luchtigheid die je tussen de regels door voelt, het fijn om te lezen. Als je dat kunt in korte verhalen als auteur, zit je volgens mij op de goede weg.

Sterren: 4
Cijfer: 8

Dit boek is vertaald door Tjadine Stheeman & Ariane Schluter en uitgegeven bij Lebowski. Ik kreeg een recensie-exemplaar toegestuurd van de uitgeverij voor deze blogpost.