Recensie: Het werkstuk (of hoe ik verdween in de jungle) – Simon van der Geest

Ik las Het Werkstuk (of hoe ik verdween in de jungle) van Simon van der Geest. Een kinderboek met heel veel humor, een lichte toon maar ook met een belangrijk thema, namelijk: identiteit. Dit vond ik ervan.

Elf tenen, nul vaders

Eva heeft elf tenen, één beroemde moeder, en nul vaders. Tenminste, ze heeft wel een vader, maar haar moeder vertelt er niks over. Als ze op school een werkstuk moet maken kiest ze daarom voor het onderwerp ‘biologische vaders’. Hoewel haar juf en haar moeder wat tegenstribbelen, gaat het uiteindelijk toch door. Zo ga je als lezer samen met Eva op zoek naar antwoorden. Over wat DNA is, wat biologische vaders zijn, hoe haar vader heet en of haar vader net als haar elf tenen heeft. Het werkstuk van Eva is in dit boek ontzettend leuk vormgegeven, met ‘geschreven’ tekst en tekeningetjes.

‘Maar alleen wat opzoeken over DNA en neuzen tussen de oude spullen van haar moeder blijkt niet genoeg voor Eva’

Maar alleen wat opzoeken over DNA en neuzen tussen de oude spullen van haar moeder blijkt niet genoeg voor Eva. Ze wil meer. ‘In mijn buik voel ik een soort heimwee. Heimwee naar een plek waar ik nog nooit geweest ben.’ Ze wil weten wie haar vader is, ze wil hem zíén. Daarom schakelt ze achter de rug van haar moeder de hulp van een tv-programma á la Spoorloos in. Haar moeder is daar niet zo blij mee, maar Eva is vastberaden. ‘Weet je wel wat voor achtbaan dit is, en dat je nu niet meer terug kan? Nooit meer?’ Ik hef mijn hoofd en kijk haar recht aan. ‘Ik hou wel van achtbanen’. Vanaf dan begint het avontuur pas echt, want Eva en de crew reizen af naar de jungle van Suriname. En daarmee eindigt ook het eerste deel van dit boek, die ‘het werkstuk’ heet, en gaan we door naar deel 2 genaamd ‘de expeditie’.

Naar de jungle van Suriname

Het tweede deel over Suriname is in één woord waanzinnig. Schrijver Simon van der Geest is voor dit boek ook afgereisd naar Suriname, om daar locals te spreken en inspiratie op te doen. Dat heeft zeker goed uitgepakt, want ik waande me helemaal in de jungle van het land. Wat ik knap vind aan de schrijfstijl van Van der Geest is dat hij aan de ene kant genoeg beschrijft om het land tot leven te laten komen, maar aan de andere kant genoeg ruimte over laat voor de eigen invulling van de lezer. Dat leest ontzettend prettig. Verder spoil ik maar even niets meer over dit verhaal, want zelf met Eva op reis gaan en alles ontdekken is natuurlijk veel leuker. Maar een ding is zeker: in Suriname vindt ze een deel van zichzelf terug.

‘Het begint luchtig, maar gaat naar het einde toe steeds meer de diepte in waardoor de personages steeds complexer worden’

Eva en haar vriendschap met Luuk

Ik vond Eva een fantastisch personage en ook haar vriendschap met Luuk (ontzettend lief en vol herkenbare momenten die je hebt in een vriendschap) is het vermelden waard. De dialogen tussen die twee zijn zó aandoenlijk. Zo zegt Luuk aan het einde: ‘Eigenlijk zouden nieuwe vaders eerst een vaderdiploma moeten halen voordat je ze ‘vader’ kan noemen. Dat ze eerst allerlei tests moeten doen… Een soort afzwemmen maar dan met vaderdingen…’ Waarop Eva zegt: ‘Goed idee. Dan moet deze eerst maar beginnen in het pierenbadje.’

Mijn eindoordeel

Al met al zou ik Het Werkstuk een waanzinnig avontuurlijk kinderboek noemen, dat op lichte toon het thema identiteit weet te vangen. Het verhaal is daarnaast heel toegankelijk. Het begint luchtig, maar gaat naar het einde toe steeds meer de diepte in waardoor de personages steeds complexer worden. Zo is Eva naast vastberaden ook een beetje bang en onzeker. ‘Het zou ook kunnen dat ik mijn leven lang blijf zitten mer een knagend vraagteken. Met een gat in mijn hart.’ Dat vond ik zo mooi gezegd. Kortom: ik denk dat ik er een nieuw favoriet boek bij heb.

Cijfer: 9
Sterren: 5

Dit boek is uitgegeven bij Querido. De illustraties zijn van Karst-Janneke Rogaar.