Recensie: Als de winter voorbij is – Thomas Verbogt

Elke zin is zo onwijs mooi geschreven, dat ik af en toe wegdroomde toen ik het las. Het is romantisch, ontroerend en vooral heel melancholisch. Het zit vol met verstopte levenslessen, die dagen na het uitlezen nog even door je hoofd spoken.

De schrijver van het boek

Thomas Verbogt debuteerde al in 1981 met de verhalenbundel De Feestavond en bleef daarna schrijven. Misschien ken je hem van boeken zoals Perfecte Stilte (2011) of Kleur van Geluk (2013). In 2015 schreef hij Als de winter voorbij is. Dat boek werd heel goed ontvangen, in recensies noemen sommige mensen het zelfs zijn ‘beste boek’. Zijn nieuwste exemplaar Waaitaal (2016) gaat over ‘waaiwoorden’ die opkomen en dan weer verdwijnen, over de vluchtigheid van onze taal. Het zijn observaties over de Nederlandse taal, een beetje zoals Pauline Cornelisse ook doet in haar boeken.

De herinnering alleen is niet genoeg

“Het kunnen maar een paar seconden zijn die je leven uiteindelijk bepalen. Iemand aankijken of juist niet. Ineens gekust worden op een zomerse dag. Meer hoeft het niet te zijn. Zo vergaat het de hoofdpersoon van deze roman, die jaren leeft met de herinnering aan zo’n moment. Maar de herinnering alleen is niet genoeg.

Als De Winter Voorbij Is is een verhaal over schuld en schaamte, en het besef dat we allemaal voorbijgangers zijn die elkaar even aankijken of aanraken. Een verhaal over de vraag waar het nu uiteindelijk om gaat: om de waarheid of de werkelijkheid. Als de winter voorbij is – het is een belofte, het is de hoop op iets nieuws” (via Hebban.nl)

Soms voelt het alsof je zelf deel uitmaakt van het verhaal

De laatste tijd verslind ik literaire thrillers, boeken waarbij er in ieder hoofdstuk wel iets gebeurd. Dit boek is compleet iets anders, maar daarom niet minder leuk. Als De Winter Voorbij Is is een heel romantisch boek. De hoofdpersoon leeft meer in zijn gedachten dan in de realiteit. Je leest dan ook veel hoofdstukken waarin herinneringen van vroeger worden verteld. Die terugblikken naar vroeger zijn telkens onwijs mooi en ook totaal niet saai, zoals je misschien zou denken. Het zijn korte hoofdstukjes waarin een herinnering wordt verteld, bijvoorbeeld aan een zomerkamp waar hij ooit was en waar hij een meisje zoende.

Zoals alle herinneringen die worden verteld, krijg de hoofdpersoon ze maar moeilijk uit zijn hoofd. Hij denkt er veel aan, en daarom lijkt het ook alsof hij bang is om echt te leven. Hij klampt zich vast aan herinneringen die hij wil koesteren, en heeft spijt van dingen die hij niet heeft gedaan. Of hij voelt zich schuldig. Het klinkt nu misschien als een neerslachtig verhaal, maar dat is het zeker niet. De herinneringen van de hoofdpersoon zijn vaak heel romantisch of ontroerend, en zijn allemaal zo opgeschreven dat het bijna voelt alsof je er zelf deel van uitmaakt.

Must-read of niet?

Als je van romantische verhalen houdt, dan raad ik je dit boek zeker aan. Eerlijk is eerlijk, het is een boek waarbij niet zulke heftige dingen gebeuren (zoals ik al zei: niet het genre ‘literaire thriller’). Toch leest het wel lekker door, ik wilde het boek namelijk doorlezen om de hoofdpersoon beter te begrijpen. Het allermooiste aan het verhaal? Dat is sowieso de manier hoe alles is geschreven. Over elke zin is nagedacht, lijkt het wel. En de laag melancholie die over het boek heen ligt is enorm ontroerend. Dus ja, eindoordeel: must-read!