Recensie: Circe – Madeline Miller

Een ware hype in boekenland is Circe, het nieuwe boek van Madeline Miller. Het boek won onder andere de Goodreads Choice Award for Fantasy en eerder won Miller al een Orange Prize (een prijs voor het beste Engelstalige fictieboek van een vrouwelijke auteur) met The Song of Achilles. Is Circe inderdaad een ware must-read? Vandaag vertel ik je wat ik ervan vond.

Hier gaat Circe over

In het huis van Helios, god van de zon en de machtigste onder de Titanen, wordt een dochter geboren. Circe is een vreemd kind, en zonder de goddelijke uitstraling van haar vader wordt ze uitgestoten door haar familie. Geïsoleerd wendt ze zich tot de gewone stervelingen voor gezelschap, waarbij ze een kracht ontdekt die verboden is voor de goden: hekserij. Wanneer de liefde haar ertoe brengt een vervloeking uit te spreken, stuurt Zeus Circe naar een verlaten eiland, waar ze haar vaardigheden verder ontwikkelt.

De wereld is echter een gevaarlijke plaats voor een vrouw alleen, en met haar onafhankelijkheid roept Circe de toorn van zowel mannen als goden over zich af. Om te beschermen wat haar het meest dierbaar is, moet Circe al haar krachten aanwenden.

Griekse goden, nimfen en Circe

Als je niet zo bekend bent met de Griekse mythologie en toch Circe gaat lezen, is dat een beetje een sprong in het diepe. Maar het is een sprong in het diepe die je wilt maken. Doe net als mij en raadpleeg de namenlijst achterin, en je bent al een heel eind op weg. Ook googelen kan geen kwaad. En voor je het weet zit je helemaal in het verhaal over Circe.

In dit boek van Madeline Miller volgen we dus Circe, de dochter van zonnegod Helios en de nimf Perseis. Je kent haar naam misschien wel uit de Odyssee van Homerus, waar ze mannen verandert in varkens met haar magie (ja echt, hilarisch wel).

‘Het boek blijft dicht bij de originele mythe’

Het verhaal borduurt verder op wat er bekend is over Circe en geeft de dochter van de zonnegod haar eigen verhaal. Ondanks dat de feiten historisch gezien niet altijd 100% kloppen, is dit wel een onwijs goed en interessant boek. Het is namelijk zo sprankelend opgeschreven, zonder afbreuk te doen aan de oorspronkelijke mythe. En ook zonder het te moderniseren, zoals The Lunar Chronicles van Marissa Meyer, waarin sprookjes zoals Assepoester een hele moderne en sci-fi achtige twist krijgen. Het een is niet beter dan het andere overigens, maar in het geval van Circe vind ik het fijn dat de schrijfster dicht bij de originele mythe is gebleven.

Een eeuwenoude mythe met een actueel thema

Laten we naar het plot kijken. Het verhaal begint met Circe die, als een soort alwetende verteller, vertelt over de ontmoeting tussen haar ouders. Vervolgens gaat het over hoe ze haar ouders als jong kind teleurstelt, over dat ze anders is dan normale halfgodinnen. Dat blijkt nog eens extra als we ontdekken dat Circe een heks blijkt te zijn. Zeus komt er namelijk achter dat Circe een vervloeking heeft uitgesproken, waarna Circe wordt verbannen naar het eiland Aiaia. Daar oefent ze gewoon verder met hekserij, zodat haar krachten sterker worden.

‘Het draait ook om een universeler thema: jezelf redden als vrouw, als iedereen je heeft verlaten’

Inmiddels was ik aan het verhaal gewend, maar pas op het eiland werd ik echt meegevoerd. Wat Madeline Miller hier doet is namelijk geniaal. Ze koppelt het verhaal van Circe aan de actualiteit, waardoor het iets moderns krijgt. Circe zit op het eiland en moet zich verdedigen tegen langsvarende mannen, die het wel zien zitten om met haar het bed in te duiken. Eerst lukken haar toverspreuken niet, later verandert ze veel mannen in varkens. Hierin zit natuurlijk het onderwerp seksuele intimidatie (die in onze tijd door de #MeToo-discussie weer is aangewakkerd), maar ook een universeler thema: jezelf redden als vrouw, als iedereen je heeft verlaten. Circe wordt zo steeds menselijker. Ze voelt minder aan als halfgod en wordt iemand die dichter bij de lezer staat. Onwijs knap gedaan van de schrijfster, want zo wordt het verhaal zelfs ontroerend.

Mijn eindoordeel over het boek

Circe krijgt vier sterren. Het is een boek dat van veel mensen vijf sterren krijgt, toch ga ik liever voor vier. Miller zet Circe onwijs menselijk neer, het verhaal ontroert en het tempo is meestal prettig – toch vond ik het momenten wat te traag. Het is niet zo’n eindeloos durend verhaal als de Odyssee, natuurlijk, maar soms werd er te veel uitgeweid waardoor ik mijn aandacht voor even verloor. Maar vier sterren, zeker.

Heb jij Circe of The Song of Achilles gelezen?