Recensie: Het eindeloze strand – Jenny Colgan

Soms heb ik zin in een feelgoodroman. Liefst niet zo’n hele suikerzoete, maar een boek waarin het realistisch blijft. Het Eindeloze Strand van Jenny Colgan bleek een goede keuze. Dit vond ik er verder van.

Het Eindeloze Strand is het vervolg op Café Zon & Zee, maar je kunt dit tweede deel ook prima los lezen.

Hier gaat Het Eindeloze Strand over

Welkom op Mure, een klein eiland voor de kust van Schotland, vol eindeloos lege stranden en schitterende natuur. Hier runt Flora haar Café Zon & Zee aan de kade bij de haven. Het is een geliefde plek voor toeristen (heerlijk eten) en bewoners (de laatste nieuwtjes). Maar Flora maakt zich zorgen. Haar vriend Joel is geweldig, maar hij gedraagt zich opeens afstandelijk, en niet alleen omdat hij regelmatig in New York is voor zijn werk. Waar zit hij met zijn gedachten?

Flora’s beste vriendin Lorna is in stilte verliefd op de lokale huisarts, Saif, die gevlucht is uit Syrië. Schokkend nieuws zal zijn leven – en dat van Lorna – veranderen. Koude winteravonden gaan langzaam over in lange zomerdagen. Vinden Flora en Joël hun geluk terug?

Een wat rommelig begin

Ik las al in een recensie van een mede-blogger dat Jenny Colgan nogal vaak wisselt van perspectief, soms zelfs meerdere keren per hoofdstuk. Dat klopt. Het verhaal in de Café Zon & Zee-serie draait om Flora, die in café heeft geopend op het Schotse eiland Mure en een relatie heeft met de Amerikaanse Joël. Tussen het perspectief van Flora door, lees je stukken vanuit Lorna (de beste vriendin van Flora en juf op de basisschool van Mure), Saïf (huisarts uit Syrië) en enkele andere eilandbewoners.

‘De wisseling van perspectief is wat rommelig in het begin, later juist vlot en dynamisch’

Die hoeveelheid perspectieven is niet per se vervelend, wel dat het vaak wisselt. In het begin wordt het daardoor wat rommelig. Als je het eerste deel in deze serie hebt gelezen, ken je de personages vast al, maar als je zonder voorkennis aan het tweede deel begint moet je simpelweg even wennen. Iedereen rustig leren kennen. Daarna vond ik de perspectiefwisselingen juist heel leuk namelijk, het maakt het verhaal een stuk vlotter en dynamischer.

Verrassend leuk en niet suikerzoet

Het begin was dus even doorbijten, maar na zo’n 200 bladzijden had ik steeds zin om weer te gaan lezen in het boek. Wat goed gedaan is in Het Eindeloze Strand, is dat de vier hoofdpersonen Flora, Joël, Lorna en Saïf stuk voor stuk een persoonlijk probleem hebben. Flora wil haar relatie redden, Joël is overwerkt, Lorna is wanhopig verliefd op Saïf en Saïf wacht tot hij iets hoort over zijn vermiste Syrische vrouw en kinderen. Veel onderwerpen, maar ze hebben allemaal te maken met liefde, familie en relaties. Door die overlapping voelt deze feelgoodroman aan als een geheel en wordt je als lezer niet verdronken in de grote hoeveelheid aan onderwerpen.

‘Wat ik vooral fijn vind, is dat het geen suikerzoete feelgood is’

Ja, ik ben wel te spreken over Het Eindeloze Strand. Het boek bleek verrassend leuk. Wat ik vooral fijn vind, is dat het geen suikerzoete feelgood is. Geen cliché romantisch gedoe zoals in een film of personages die de meest gestoorde dingen doen. In dit boek is bijna iedereen down to earth en goudeerlijk. Altijd weer een verademing bij feelgoodboeken, vind ik. Overigens vond ik het einde wel wat abrupt. Het hele boek heeft een normaal tempo, maar het aan het einde wordt er heel snel een geheim onthult. Dat vond ik te rommelig.

Mijn eindoordeel over het boek

3,5 sterren voor Het Eindeloze Strand. Een fijne feelgood waardoor je meteen een eilandgevoel krijgt en personages om in je hart te sluiten. Het begin en einde zijn wat rommelig, maar gelukkig maken het gehele verhaal, de prachtige locatie waarin het zich afspeelt en de goed uitgewerkte personages veel goed. Aanrader als je houdt van boeken van Jill Mansell, Jojo Moyes, Veronica Henry en Dani Atkins.

Ken jij de boeken van Jenny Colgan al?