Recensie: Sterrenstof – Krystal Sutherland

Sterrenstof is een boek waarin zoveel thema’s zitten, dat ik eigenlijk niet weet waar ik moet beginnen. Het is hartverwarmend en hartverscheurend maar bovenal zit er veel herkenbaarheid in. Ondanks dat pakte het boek me ook weer niet helemaal. Is het een must-read of niet? Dit is mijn oordeel over Sterrenstof van Krystal Sutherland!

Verliefdheid, verdriet en een schoolkrant
De hoofdpersonen in Sterrenstof zijn Henry en Grace. Henry zit in zijn examenjaar als Grace bij hem op school komt. Ze is vreemd en draagt jongenskleding, loopt met een kruk en tot overmaat van ramp zegt ze ‘nee’ als de hoofdredacteur van de schoolkrant mag worden. Henry is daar compleet van slag over, hij wil al jaren hoofdredacteur worden – hoe kun je zoiets weigeren?! En toch wordt Henry verliefd op Grace, en niet zo’n klein beetje ook. Maar Grace heeft een geheim en draagt overduidelijk een groot verdriet met zich mee. Hoe het afloopt in de liefde en het hele schoolkrant gedoe, lees je in dit boek.

‘Sommige thema’s lees je meer door de zinnen heen, dat vind ik juist erg mooi’

Ik vind alle thema’s die in het boek zitten – van verdriet, rouw en je niet goed voelen tot liefde, vriendschap, familie – heel erg goed gekozen. Het is niet zo dat alle thema’s extreem veel worden belicht, sommige thema’s lees je als het ware meer door de zinnen heen. Dat vind ik juist erg mooi. Sommige thema’s, zeker verdriet, zeggen meer als het wat implicieter in de tekst staat. Daarnaast is het boek heel realistisch. Henry en Grace zitten in hun examenjaar, en hoe ze zich ook voelen, ze doen ook mee aan de dingen die bijna alle tieners doen (denk: alcohol drinken, naar feestjes gaan). Ook zie je dat Henry achterloopt met schoolwerk, dus dat is ook heel realistisch – haha! 😉

Veel positieve punten, maar het verhaal pakte me niet helemaal
Ik vond Sterrenstof een fijn boek om te lezen, en toch heb ik er gemengde gevoelens over. Aan de ene kant ben ik er heel positief over. Er zitten zoveel goede thema’s in, de personages zijn heel leuk en je herkent sowieso dingen van jezelf in dit boek. De verliefdheid van Henry misschien, de manier waarop Grace zich kan gedragen of de domme humor van Henry en zijn vrienden (dat laatste herken ik heel erg, haha!). Daar komt nog bij dat alles heel realistisch is, wat het boek ook heel goed maakt.

‘Ik leefde niet zo mee met de personages, dat ik door moest lezen..’

En toch.. heb ik er ook weer een minder positieve mening over. Ik vond veel goed aan dit boek, zoveel dat ik het boek eigenlijk wel geweldig zou moeten vinden. Maar hoe graag ik het ook zou willen, ik vind het niet ZO geweldig dat ik het iedereen zou aanraden. Het boek pakte me namelijk niet helemaal, ondanks dat er veel emoties, thema’s en geweldige personages inzitten. Veel hoofdstukken spraken me aan, delen waren herkenbaar of heel erg grappig, maar ik leefde ook weer niet zo mee met de personages dat ik door moest lezen. Een beetje een dubbele mening dus.

Maar, is dit nou een must-read of niet?
Ik zou zeggen, geen must-read voor het grote publiek. Als doorgewinterde YA-lover kun je dit waarschijnlijk wel waarderen. Het lijkt bij sommige stukken een beetje op The Fault In Our Stars en dat is natuurlijk alleen maar positief. Het verhaal is namelijk goed geschreven. Van mij mocht het alleen nog iets meer zijn qua dingen waarin je jezelf kunt herkennen of een personage waar ik me compleet in zou herkennen. Nu herkende ik wel stukjes, maar identificeerde ik me niet volledig met Grace of Henry. Dat vond ik jammer. De sfeer van het boek maakt veel goed, maar alles bij elkaar is dit boek net niet must-read waardig. Helaas.