Recensie: Torenhoog (Duizend Hoog #3) – Katharine McGee

Na Duizend Hoog en Duizelingwekkende Hoogte is er nu eindelijk Torenhoog van Katharine McGee. Het slotdeel in de Duizend Hoog-trilogie. Is het net zo goed als de vorige delen en is het een einde waar ik op had gehoopt? In deze recensie vertel ik je wat ik ervan vond.

LET OP: SPOILERS! Lees hier mijn recensie over de eerdere delen, Duizend Hoog en Duizelingwekkende Hoogte.

Torenhoog: hier gaat het over

New York, 2119. Leda, Watt, Rylin, Avery en Calliope leven in de toren en hebben allemaal zo hun eigen problemen. Een onbereikbare liefde, een politieonderzoek, bedrog, listen en leugens… Wie weet zich staande te houden in deze duizend verdiepingen tellende toren?

De waarheid komt aan het licht

Als je deze recensie leest, heb je als het goed is de vorige twee delen ook gelezen. Anders verwijs ik je even door naar mijn recensie over het eerste deel. Duizelingwekkende Hoogte eindigde, zoals je weet, dramatisch. Mariël, de geheime ex-vriendin van de overleden Eris, werd namelijk vermoord. In Torenhoog gaat het verhaal verder, maar het pakt niet meteen de draad op vanaf het Mariël-drama. Het is namelijk ongeveer een jaar later en alle personages zijn een beetje hun eigen weg gegaan. Avery studeert in Oxford en heeft een nieuwe vriend, Leda is terug uit de afkickkliniek en de rest is verder gegaan met hun leven in New York.

‘Alles lijkt helemaal oké, totdat blijkt dat hun geheimen misschien niet lang meer geheim zullen blijven’

Alles lijkt helemaal oké, totdat blijkt dat hun geheimen misschien niet lang meer geheim zullen blijven. De politie doet nog steeds onderzoek naar de dood van Mariël en ze lijken steeds dichter bij de waarheid te komen. Dat wil zeggen: achter Nadia (Watt zijn geheim), het feit dat Leda Eris per ongeluk heeft gedood & Avery’s liefde voor Atlas. Ze moeten alles op alles zetten om hun levens niet te laten afbrokkelen, want dat zal zeker gaan gebeuren als de waarheid aan het licht komt. Kortom: als lezer zit je al snel weer in deze futuristische wereld, die Katharine McGee zo fantastisch weet neer te zetten, en de spanning wordt steeds hoger. Zullen de geheimen uitlekken of niet?

Afwisselend, maar ook voorspelbaar

Ik moet zeggen dat ik een dubbel gevoel heb over dit boek. Aan de ene kant vond ik het spannend. Ik wilde namelijk weten wat er ging gebeuren, of de geheimen uitlekken of niet en noem maar op. Wat vooral ook voor spanning zorgt in het boek is de proloog. Daarin lees je (spoiler) namelijk dat Avery van de toren afspringt. Duizend Hoog begon ook met zo’n gruwelijke proloog, over dat er een meisje (Eris bleek achteraf) van de toren viel, en dit lijkt een soort herhaling van die geschiedenis. Dit keer weet je ook niet of de sprong vrijwillig was, een ongeluk of een moord. En net als in het eerste deel, kom je daar pas aan het einde achter. Die proloog zorgt er dus wederom voor dat je wilt doorlezen.

‘Hoewel het weer afwisselend genoeg is en je steeds schakelt van perspectief, miste ik de vaart in dit deel’

Toch had ik, vergeleken met de eerste twee delen, minder het gevoel van ‘ik móét doorlezen’ bij dit slotdeel. Hoewel het weer afwisselend genoeg is en je steeds schakelt van perspectief, miste ik de vaart in dit deel behoorlijk (ik denk dat als het verhaal minder lang was dan bijna 500 pagina’s, de vaart er beter in had gezeten.) Ik merkte dat ik vooral de perspectieven van Watt en Leda interessant vond, de andere verhalen vond ik minder boeiend. Dat komt omdat ik die verhalen wat voorspelbaarder vond, ik zag het al een beetje aankomen. Jammer, want daardoor legde ik het boek sneller aan de kant. Al met al ben ik wel positief. Het einde is namelijk zeker legendarisch. Ik verklap natuurlijk niks, maar het is een einde waar ik op had gehoopt – spannend, shocking én zeker een prima afsluiting van deze trilogie.

Mijn eindoordeel over het boek

Ik geef Torenhoog van Katharine McGee 3,5 sterren. Het was in mijn ogen niet zo goed als de eerste twee delen, maar toch is het zeker geen slecht boek. De worldbuilding is weer zó sterk, overal is over nagedacht en ook de personages zijn tof. Zeker in dit slotdeel sta je als lezer dichter bij de personages dan ooit. Het voelt alsof je vrienden met ze bent geworden. Daarom is afscheid nemen van deze trilogie nog niet zo makkelijk. Maar gelukkig komt er, als het goed is, een tv-serie van dit boek. Ik ben er heel benieuwd naar en hoop dat het een soort futuristische Gossip Girl wordt. We’ll see…

Heb jij deze trilogie al gelezen?