Recensie: Leven en laten leven – Hendrik Groen

Leven En Laten Leven van Hendrik Groen las ik een hele tijd terug al. Ik zit namelijk in een gloednieuwe leesclub, samen met Dina, Anieke en Tessa (die je misschien wel kent van haar eigen blog, waar ze af en toe boeken bespreekt.) Voor de leesclub las ik het boek. Maar hoewel de leesclub vet gezellig en leuk was, viel het boek enorm tegen.

Hier gaat Leven En Laten Leven over

Arthur Ophof had zich het leven toch anders voorgesteld. In plaats van spectaculaire reizen te maken naar verre landen, staat hij vier keer in de week in de file van Purmerend naar Breukelen én in de file van Breukelen naar Purmerend. Groots en meeslepend kun je zijn uitgebluste, kinderloze huwelijk en zijn autovrije hofje voor de deur niet noemen. En hij wordt vijftig, dus de tijd begint te dringen.

Maar als zijn werkgever hem ‘helaas’ moet ontslaan en hij er een mooie ontslagvergoeding uit weet te slepen, openen zich onverwachts mooie perspectieven op een geheel nieuw leven…

Leuke leesclub, geen leuk boek

Eerst even over de leesclub die súper spontaan is ontstaan. Dina, die ik ken van social media en vooral van haar blog Dinastie (die inmiddels niet meer bestaat, sad), vond het namelijk een goed plan om een leesclub te beginnen. In Leeuwarden is er namelijk niet echt iets. Of misschien zijn er wel leesclubs, maar zitten er (oude) mensen in die niet actief zijn op sociale media. Ik ken er namelijk precies nul. Anyway, we spraken dus een keer offline af. Beetje spannend, maar eigenlijk was het meteen heel gezellig. Hartstikke leuk. Alleen dat boek..

‘Ik verwachtte een grappig boek, droge humor en tussendoor nog wat levenslessen over wat serieuzere onderwerpen’

Tja. Leven En Laten Leven was het niet voor ons. Ik verwachtte een grappig boek. Hoewel ik het bekende Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen niet heb gelezen, heb ik de serie wel gekeken. Daarom verwachtte ik een grappig boek, droge humor in ieder geval, met tussendoor nog wat levenslessen over wat serieuzere onderwerpen. Maar helaas, dat had dit boek net niet helemaal. Het is soms grappig omdat Arthur heel droog is, maar je leert hem als personage niet goed genoeg kennen om met hem mee te leven. Jammer. Daarnaast lees je af en toe hele korte stukjes – één pagina meestal – vanuit de vrouw van Arthur, maar ook dat helpt niet mee om dit boek beter te maken. Ik had steeds meer een I don’t really care-gevoel bij het hele verhaal en ging me zelfs ergeren aan de personages. Lijkt me niet echt de bedoeling.

Het einde is een anti-climax

Waarom we het boek vooral stom vonden, is vanwege het einde. Ik verklap niks, maar het plot begint ermee dat Arthur zijn eigen dood in scène wil zetten. Vervolgens zal hij vertrekken en hoeft hij zijn saaie vrouw nooit meer te zien, is het plan. Het hele boek gaat over de neppe begrafenis en dat allemaal regelen met zijn twee vrienden (de enige echt aardige vriend wordt er buiten gelaten, ook zoiets zieligs.) Ik had verwacht dat we als lezers na het neppe-begrafenis-gedoe meer zouden lezen over het nieuwe leven van Arthur, maar dat gaat toch even flink anders. Het einde is nogal een anti-climax.

‘Waarom we het boek vooral stom vonden, is vanwege het einde’

Mijn eindoordeel over het boek: twee sterren

Kortom: ik ben teleurgesteld. Leven En Laten Leven krijgt 2 sterren. Ja, ik heb af en toe gelachen, maar dat was het dan ook. Ik miste diepgang en binding bij de personages. Het plot is grappig bedacht, de uitvoering is niet erg goed gedaan. Ik was er op een gegeven moment een beetje klaar mee omdat het in herhaling viel. Wanneer gaan we lezen over Arthurs’ nieuwe leven? Uiteindelijk blijven er zo’n twee pagina’s over dat daarover gaat en that’s it. Dat is nogal een anti-climax. Jammer maar helaas dus, dit boek was het niet voor mij.

Volgende keer lees ik met deze nieuwe leesclub Je Moet (Bijna) Niks van Lianne Keemink aka. Self Help Hipster. Hopelijk valt dat boek beter in de smaak bij ons. Ik weet bijna zeker van wel. Heb jij trouwens Leven En Laten Leven al gelezen? Laat me dan weten wat je ervan vond!