Recensie: Het probleem met voor altijd – Jennifer L. Armentrout

Na mijn eerste Colleen Hoover was het tijd voor mijn eerste boek van Jennifer L. Armentrout, namelijk ‘Het probleem met voor altijd’. Ik lees altijd veel positieve recensies over de New Adult-boeken van Jennifer, dus ik was ontzettend benieuwd of ik het ook wat zou vinden. Dit boek leek me daar perfect voor, het is namelijk een YA (maar ik vind het kenmerken van NA hebben.) Maar helaas: dit boek was het niet voor mij.

Hier gaat Het Probleem Met Voor Altijd over

Mallory heeft zichzelf in haar jeugd aangeleerd zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Hoewel haar leven inmiddels veel beter is geworden, wordt ze alsnog geleid door angsten. Dan loopt ze Rider weer tegen het lijf. Ze kent hem van vroeger, uit dat andere leven. Hij beschermde haar destijds en doet dat nu weer. Maar gaat het met Rider zelf wel zo goed?

Jennifer L. Armentrout beschrijft in ‘Het probleem met voor altijd’ de ontwikkeling van een jonge vrouw die haar schulp kruipt.

Het verhaal begint goed

Laat ik positief beginnen. Het idee voor het verhaal vond ik namelijk goed en sprak me ook aan. Dit boek gaat namelijk over Mallory, die na een heel heftig verleden in een pleeggezin nu bij nieuwe pleegouders woont. Dat gaat goed, al praat ze nog steeds weinig. In haar vorige pleeggezin from hell heeft ze zich aangeleerd om zo weinig mogelijk te praten, als bescherming, daarom is ze nu nog steeds geen spraakwaterval. Het verhaal begint ermee dat Mallory naar een echte middelbare school gaat, na jaren thuisonderwijs. Een hele stap voor haar.

‘Het plot vond ik dus wel prima, de uitwerking veel minder’

Tot zover een prima idee voor een boek. Ik vind het vooral gedurfd van de schrijfster dat ze zulke onderwerpen – denk huiselijk geweld, mishandeling, verwaarlozing – behandeld. Dat is zeker niet niks. Door de flashbacks naar Mallory’s verleden kom je als lezer steeds meer te weten over haar oude pleeggezin, en dat is behoorlijk angstaanjagend en verdrietig. Het plot vond ik dus wel prima, de uitwerking veel minder.

Slechte uitwerking en pagina’s willen overslaan

Waarom was dit boek niet zo mijn ding? Dat komt vooral omdat ik het na een tijdje langdradig vond worden. Na de eerste honderd pagina’s vond ik de hoofdstukken erg op elkaar lijken en had ik had het gevoel alsof er niet echt iets gebeurde. Er was weinig vooruitgang. Ook greep het verhaal me niet echt, terwijl dat met dit soort onderwerpen natuurlijk wel de bedoeling is.

‘Het boek had wat mij betreft flink ingekort kunnen worden, want er zat niet voldoende vaart in’

Ook had ik na een tijdje wat problemen met de hoofdpersoon. Mallory gaat als personage wel vooruit, ze maakt stappen in de juiste richting, maar toch vond ik haar niet zo likeable? Ze kwam op mij als lezer best wel afstandelijk over. Je leert haar kennen, maar nét niet helemaal. Het voelt niet, nadat je de gruwelijke gebeurtenissen uit haar jeugd weet, alsof ze een goede vriendin van je is geworden. Dat vond ik heel jammer. Die binding miste ik echt, ook bij haar vriend Rider die nogal oppervlakkig wordt beschreven. Door al deze dingen had ik weinig zin om door te lezen en wilde ik zelfs pagina’s overslaan, omdat het continu over hetzelfde leek te gaan. Het boek had wat mij betreft flink ingekort kunnen worden, want er zat niet voldoende vaart in.

Mijn eindoordeel over het boek

Niet mijn boek dus, helaas. Ik geef het boek twee sterren. Als het boek korter was geweest (en het perspectief van Rider had gehad als afwisseling, misschien?) had het verhaal wellicht beter uitgepakt.