Recensie: Onder een hemel van sproeten – Alex Boogers

Een boek ‘schitterend’ noemen doe ik vrijwel nooit, dan moet het wel een heel goed verhaal zijn. Toch kan ik niet anders dan héél erg positief zijn over Onder Een Hemel Van Sproeten van Alex Boogers. Mijn hemel, dit boek is écht schitterend. Ik verdronk in de mooie zinnen van Boogers, de problemen van de personages en werd volledig meegesleept. Tijd voor een recensie dus.

Hier gaat Onder Een Hemel Van Sproeten over

Na de dood van zijn vrouw bezoekt Jacob Mantel elke dag een van de meren in het bos, aan de rand van de stad. Het is nu al vierentwintig dagen geleden dat hij een ijsvogel heeft gezien. Bij het meer ontmoet hij Amy, een jong meisje met een verschrikkelijk geheim. Ze schrijft over haar leven in haar dagboek, maar langzaam weet Jacob haar vertrouwen te winnen.

De heftige gebeurtenissen in het leven van Amy confronteren Jacob met de demonen uit zijn eigen verleden. Hij heeft aan zijn vrouw beloofd om de onschuld te bewaken. Maar hoe doe je dat?

Een traag verhaal, Amy & bijzondere ontmoetingen

Sommige mensen houden ervan als een boek als een trein leest – oké, ik soms ook wel – maar hoe heerlijk is het ook als een verhaal wat trager gaat? Bij Onder Een Hemel Van Sproeten had ik echt het gevoel dat het een traag verhaal was. Maar dat is juist ontzettend fijn. De dagen in het verhaal verstrijken langzaamaan, maar toch gebeurt er wel een heleboel. Het perspectief van Amy sprak me daarin het meeste aan, waarschijnlijk omdat ik me qua leeftijd het beste met haar kon identificeren.

‘De dagen in het verhaal verstrijken langzaamaan, maar toch gebeurt er wel een heleboel’

Ze gaat naar school, heeft een paar vrienden en woont met haar moeder, stiefvader en stiefbroertje in een flat. Een redelijk normaal leven, zou je denken, maar er is iets verschrikkelijks gebeurd met Amy waarover ze niet durft te praten. Het boek opent met een scène waarin Amy met stenen in haar jas in het water staat. Precies op dat moment komt ze een oude man tegen, Jacob, die vogels aan het spotten is en met zijn hond door de polder loopt. Waarom staat Amy daar in het water? Wat is er gebeurd? Al dat soort vragen spoken als lezer door je hoofd heen. Jacob praat met Amy tijdens deze bijzondere ontmoeting, ze praten niet over wat er dan ook is gebeurd, maar zien elkaar steeds vaker in de polder.

Verzwegen geheimen onder ogen zien & een ontroerend einde

Er ontstaat een bijzonder soort vriendschap tussen Jacob en Amy. Je komt erachter dat ze allebei hun eigen problemen hebben, door fragmenten uit hun leven nu te lezen maar ook door flashbacks. Ik vond die afwisseling erg prettig. Het voelt goed, alsof die flashbacks precies op de juiste moment komen in het verhaal. Amy heeft dus problemen met zichzelf en weet niet hoe ze met een gebeurtenis uit het verleden moet omgaan, Jacob heeft ook problemen met zichzelf omdat hij na de dood van zijn vrouw niet meer goed weet wat hij moet met zijn leven. Daarnaast lees je van alles over Harvey, een grote donkere jongen die ook in de flat woont bij Amy, die gepest wordt op school en ‘stomme zwarte’ wordt genoemd.

‘Amy maakt veel los bij Jacob en Jacob ook bij Amy waardoor ze hun verzwegen geheimen onder ogen moeten zien’

Al die verhalen passen op een of andere manier zo goed in elkaar. Alles klopt: de multiculturele wijk vol flats waar het zich afspeelt, de manier waarop de personages met hun problemen omgaan en (ondanks alles) de manier van steun die ze bij elkaar vinden. Amy maakt veel los bij Jacob en Jacob ook bij Amy waardoor ze hun verzwegen geheimen onder ogen moeten zien. Het is prachtig, heftig en heel ontroerend. Zakdoekjes bij de hand houden aan het einde van dit boek is geen overbodige luxe. Kortom: prachtig boek waarbij je verdrinkt in de belachelijk mooie zinnen. Ga het lezen, echt. Hier is nog een citaat om je over te halen:

“Hoe ouder ik werd, hoe minder ik van het leven leek te begrijpen, maar ik geloofde dat het hierom ging: hoeveel mensen er ook zijn, hoeveel mensen we ook tegenkomen, en tegen wie we ook op botsen, de hele weg in het leven lijkt bedoeld om uiteindelijk in het gezicht te kijken van die ene vreemde andere, en daar iets voor te betekenen.”

Mijn eindoordeel over het boek

Vijf sterren, ik kan niet anders. Dit boek heeft alles wat je wilt en misschien nog wel meer dan dat. Ik weet in ieder geval dat ik meer boeken van Boogers ga lezen, want hij schrijft precies op de manier waar ik van hou – hoopvol, toegankelijk en op de juiste momenten een beetje sentimenteel of nostalgisch.