Recensie: Ik weet alleen mijn naam nog – C.J. Cooke

Ik Weet Alleen Mijn Naam Nog van C.J. Cooke stond al even op mijn lijstje. De flaptekst van deze psychologische thriller klonk namelijk zo spannend, dat ik het eigenlijk direct wilde lezen. En dat lezen bleek inderdaad de moeite waard. Dit vond ik ervan.

Hier gaat Ik Weet Alleen Mijn Naam Nog over

Hoe goed ken je je partner echt?

Een vrouw wordt wakker op een strand, haar lichaam zit onder de schrammen en blauwe plekken. Ze heeft geen idee wie ze is of hoe ze daar terecht is gekomen. Ze wordt opgevangen door vreemden en probeert er stapje voor stapje achter te komen wat er is gebeurd.

Een man krijgt een telefoontje: zijn vrouw is weg en heeft hun baby en hun peuter alleen achtergelaten. Haar auto staat op de oprit en haar mobieltje, portemonnee en paspoort liggen nog thuis. Er zijn geen sporen van inbraak of geweld. Maar er is wel met de babycamera’s geknoeid – iemand hield hen in de gaten.

Dit overkomt een jong gezin in Londen. Er wordt een landelijke zoekactie georganiseerd. Elke aanwijzing die de politie vindt, wijst erop dat iemand liegt. De radeloze echtgenoot, de verwarde vrouw of een lachende derde? Niemand weet het antwoord op de vraag: waar is Eloïse?

Vanaf de eerste pagina in het verhaal

Normaal moet ik even wennen aan een verhaal en zit ik er ongeveer na honderd pagina’s pas écht in. Bij Ik Weet Alleen Mijn Naam Nog zat ik al vanaf de eerste pagina in het verhaal. Ik las de eerste helft van dit boek zelfs uit in een halve dag! Ja, echt waar. Dat zegt natuurlijk wel wat. Het verhaal hield me in zijn greep en ik kon niet stoppen met lezen omdat ik wilde weten wat er gebeurd was met Eloïse.

‘Het verhaal hield me in zijn greep en ik kon niet stoppen met lezen omdat ik wilde weten wat er gebeurd was met Eloïse’

Dat ik meteen zo hooked was aan dit verhaal, komt naast de spanning en onwetendheid die continu aanwezig is, vooral door de opbouw. Het boek begint met een vrouw die is aangespoeld op Kommeno-eiland, een onbewoond eiland vlakbij Kreta. Daarna schakel je steeds van perspectief: een hoofdstuk op Kommeno-eiland vanuit de vrouw, een hoofdstuk over een man in Londen die erachter komt dat zijn vrouw plotseling is verdwenen. Al snel is duidelijk dat Eloise, de vrouw van Lochlan, dezelfde vrouw is die is aangespoeld op het eiland. Maar waarom ze daar is en hoe ze daar is gekomen blijft tot het einde toe onduidelijk, waardoor je als lezer natuurlijk door móét lezen om antwoorden te krijgen.

Gissen naar de waarheid

Die verschillende perspectieven vond ik echt bijdragen aan het verhaal. Je leest sneller door de afwisseling tussen Eloïse en Lochlan. Bovendien zijn er ook een paar hoofdstukken vanuit de grootouders van Eloïse geschreven en duik je soms ineens het verleden in. Aan het einde vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats en weet je dus eindelijk hoe alles in elkaar zit. Ongelofelijk goed gedaan van de schrijver.

‘Aan het einde vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats en weet je dus eindelijk hoe alles in elkaar zit’

Over de personages ben ik ook positief. Vooral Eloïse en Lochlan zijn goed uitgewerkt. Ik miste wel wat uitwerking bij de bijpersonages, want die leer je niet enorm goed kennen. Jammer, want ik had best meer over de kinderen en over de grootouders willen lezen. Maar goed, de spannend en de onwetendheid maken dit verhaal. Als lezer is het voortdurend gissen naar de waarheid. Ik verdacht een heleboel mensen ervan Eloïse te hebben meegenomen, bedacht andere scenario’s en werd toch op het verkeerde been gezet. Daar hou ik van in boeken, dat je het toch nét verkeerd hebt. Het einde is – zonder spoilers – een echte plottwist (en deed me een beetje aan Wij Leugenaars denken.) De proloog maakt het verhaal netjes af, een fijne en heldere afsluiting waardoor je niet met onbeantwoorde vragen blijft zitten.

Mijn eindoordeel over het boek

Ik vond Ik Weet Alleen Mijn Naam Nog ongelofelijk spannend. De verschillende perspectieven waaruit je leest dragen heel erg bij aan het tempo van het verhaal. Voor je het weet ben je op de helft van het boek, zoals ik. Het boek krijgt vier sterren van mij. Een hele sterke psychologische thriller met moderne elementen (babycamera’s die gehackt worden bijvoorbeeld, ik kreeg er Black Mirror-rillingen van.) Enorme aanrader voor als je op zoek bent naar een spannend verhaal waarbij je op het verkeerde been wordt gezet.

Heb jij dit boek al gelezen of staat het op je to-be-read lijst?