Recensie: Cel 7 (Cel 7 #1) – Kerry Drewery

Mix The Hunger Games met Netflix-serie Black Mirror en je hebt ongeveer het boek Cel 7 van Kerry Drewery. Een boek met sterke verhaallijnen, goed uitgedachte personages en heel veel spanning – maar ook een boek dat veel stof tot nadenken geeft. Dit is wat ik vond van Cel 7, het eerste deel in de Cel 7-trilogie.

In het kort: Cel 7

Multimiljonair en beroemdheid Jackson Paige is vermoord. De 16-jarige Martha wordt bij het lijk gevonden, met een geweer in haar hand. Het lijkt dus een uitgemaakte zaak, vooral in een maatschappij waarin geen rechters meer aan te pas komen maar het publiek via de populaire realityshow Dood Is Gerechtigheid beslist of iemand schuldig is of niet. Bovendien heeft Martha zelf schuld bekend. Maar is ze wel schuldig? Of is de realiteit veel complexer dan de media het publiek wil doen geloven? De countdown begint. Blijft ze leven of gaat ze dood? Jij beslist!

The Hunger Games meets Black Mirror

Cel 7 is niet zomaar een spannende YA-thriller met een vleugje sci-fi, het geeft behoorlijk wat stof tot nadenken. Dat komt omdat het onderliggende thema te maken heeft met democratie en hoe de overheid mensen kan beïnvloeden. Kerry Drewery zegt ook in haar dankwoord dat het essay Swinging Sixties: The Abolition of Capital Punishment van historicus Liz Homans een grote inspiratiebron voor haar was. Suf? Zeker niet, want het boek lijkt hierdoor best een beetje op The Hunger Games.

Waar je in The Hunger Games via een televisieshow de avonturen van Katniss en Peeta kunt volgen, volg je in Cel 7 via de show Dood Is Gerechtigheid hoe het eraan toegaat met de criminelen – waaronder Martha – die in de zeven cellen zitten.

Dat het lijkt op The Hunger Games heeft niet alleen te maken met het overheid-thema, maar zie je ook terug in de show Dood Is Gerechtigheid. Waar je in The Hunger Games via een televisieshow de avonturen van Katniss en Peeta kunt volgen, volg je in Cel 7 via de show Dood Is Gerechtigheid hoe het eraan toegaat met de criminelen – waaronder Martha – die in de zeven cellen zitten. Ook vond ik het boek wel iets weghebben van de Netflix-serie Black Mirror, en dan vooral aflevering 2×02 White Bear.

Is het menselijk om het publiek over een doodstraf van iemand te laten stemmen alsof het The Voice Of Holland is?

Black Mirror is een hele aparte serie en elke aflevering gaat over een ander soort futuristisch doemscenario. Aflevering White Bear gaat precies over het overheid-thema waar ik al over vertelde. Hoe ver mag de overheid bijvoorbeeld gaan om mensen te straffen, het volk te manipuleren? Het gaat ook heel erg over ethische grenzen. Om terug te gaan naar Cel 7: is het menselijk om het publiek over een doodstraf van iemand te laten stemmen alsof het The Voice Of Holland is?

Ondanks overeenkomsten een heel sterk verhaal

Ondanks dat het soms een beetje lijkt op The Hunger Games, vond ik het een heel erg sterk verhaal. Dat komt ten eerste door de indeling van het boek. Het is namelijk ingedeeld in acht delen: Cel 1 t/m 7 en ‘Nasleep’. Daardoor vond ik het boek heel fijn lezen. Je weet precies waar je bent in het verhaal en hoeveel dagen het nog duurt voor de executie zal plaatsvinden. Ook zijn de hoofdstukken vrij kort (doorleesgehalte +1) en lees je afwisselend vanuit Martha of Eve (Martha’s psycholoog in de cellen.)

‘De laatste honderd pagina’s heb ik in één keer achter elkaar gelezen, omdat ik MOEST weten hoe dit boek zou eindigen’

Ten tweede vond ik de spanning in het boek echt fantastisch. Het boek begint een proloog over het moment dat beroemdheid Jackson Paige wordt neergeschoten. Het stuk eindigt met deze spannende zin: ‘over zeven dagen ga ik dood omdat dat moet, maar daarna zullen hun luchtbellen knappen en zal iedereen de waarheid weten.’ Na die proloog moest ik echt verder lezen. Ik zat het hele boek in spanning, vooral omdat je continu in twijfel zit als lezer. Heeft Martha echt Jackson doodgeschoten en zo ja, waarom? Of heeft iemand anders het gedaan en zo ja, wie dan? Daarover zat ik de hele tijd te dubben. Zo erg, dat ik de laatste honderd pagina’s in één keer achter elkaar heb gelezen, omdat ik MOEST weten hoe dit boek zou eindigen.

Het eindoordeel

Cel 7 is oprecht fantastisch. Het mag dan wel lijken op The Hunger Games en Black Mirror, toch is het een erg sterk verhaal. De personages zijn goed neergezet, het doorleesgehalte is mega hoog (maar echt, JE MOET HET EINDE WETEN VANAF BLADZIJDE 1) en de fijne opbouw maakt het boek helemaal af. Ik geef Cel 7 vier sterren. Daarnaast kan ik niet wachten op de komende twee delen, genaamd 7 Dagen en Final 7. Kom maar op!