Recensie: Duizelingwekkende Hoogte (Duizend Hoog #2) – Katharine McGee

Ik overdrijf niet eens als ik zeg dat ik al maanden uitkeek naar Duizelingwekkende Hoogte, het vervolg op Duizend Hoog. De personages vond ik stuk voor stuk fantastisch in het eerste deel, en de futuristische wereld die Katharine McGee neerzet vond ik fenomenaal. Tijd om me weer onder te dompelen in een verhaal dat wegleest als een soap, en waar de hovercrafts je om de oren vliegen (figuurlijk, gelukkig.)

Dit is een recensie van een tweede deel, de recensie van het eerste deel (Duizend Hoog) lees je hier.

In het kort: Duizelingwekkende Hoogte

New York, 2118. In Manhattan staat een wonderlijke supertoren van wel duizend verdiepingen. Leda, Watt, Rylin, Avery en Calliope genieten van een futuristisch glamourleven in de toren vol met hightech snufjes, maar ze houden gevaarlijke geheimen verborgen. Zonder dat ze het doorhebben, worden de vijf tieners in de gaten gehouden door iemand, iemand die wraak wil nemen. In een wereld van duizelingwekkende hoogtes kan één verkeerde stap een lange val betekenen.

Verdriet, nieuwe drama’s en een mysterieus nieuw personage

Duizelingwekkende Hoogte begint met een proloog, gevolgd door een stuk geschreven vanuit Marielle (de ex-vriendin van Eris) waarin meteen wordt opgehelderd hoe Duizend Hoog eindigde. Want dat was nogal een drama, omdat SPOILER Eris natuurlijk van de toren naar beneden is geduwd door Leda. Vervolgens pakt dit tweede deel de draad op, een paar maanden na de dood van Eris. Je merkt meteen dat veel personages, vooral Avery, Leda en Cord, het enorm moeilijk hebben met de plotselinge dood van hun vriendin Eris.

‘Het oude drama laat nog steeds haar sporen na bij de personages, maar dan dienen zich alweer een heleboel nieuwe drama’s aan’

Bij Leda merk je dat verdriet niet direct. Ze doet zich zoals altijd beter voor dan ze zich voelt. Toch knaagt er een schuldgevoel aan haar en heeft ze voortdurend nachtmerries over die ene verschrikkelijke avond. Bij Avery merk je het verdriet wel beter, zo denkt ze met momenten aan Eris en voelt ze zich emotioneel niet goed. Het oude drama laat nog steeds haar sporen na bij de personages, maar dan dienen zich alweer een heleboel nieuwe drama’s aan.

Zo moet Avery, naast het verdriet om Eris, ook nog om zien te gaan met haar geheime relatie met Atlas. Leda kampt met schuldgevoel en weet plots niet meer zo goed wat ze van Watt vindt. Watt moet zijn geheim over de kwant nog steeds veilig zien te houden, en heeft tegelijkertijd 1001 emoties over Leda. Was dat al het drama al? Nee, want in Duizelingwekkende Hoogte zit ook nog een mysterieus nieuw personage, genaamd Calliope, die de boel op stelten komt zetten. En dan worden de personages ook nog stiekem in de gaten gehouden door iemand die uit is op wraak.

Het leest als een soap

Een overdosis drama, personages van wie ik al ben gaan houden in het eerste deel.. dit boek is echt heel erg leuk. Waar ik bij Duizend Hoog flink in het verhaal moest komen, was dat bij het tweede deel totaal niet zo. Ik vond het boek lezen als een soap. Het voelt met momenten alsof je zelf in een aflevering van Gossip Girl of Pretty Little Liars zit – maar dan de futuristische versie. Dat komt natuurlijk door de overdosis drama, maar ook door de opheldering in het begin. Het is toch even fijn, net als bij een serie, dat een boek begint met een kleine recap.

‘Het voelt met momenten alsof je zelf in een aflevering van Gossip Girl of Pretty Little Liars zit – maar dan de futuristische versie’

Verder merkte ik dat Duizelingwekkende Hoogte soms wat meer diepgang had in de verhaallijnen. Het is geen enorm diepgaand verhaal, maar je leert de personages en hun emoties en drijfveren wel een stuk beter kennen. Dat is prettig, omdat je zo je mening over vervelende personages uit het eerste deel kunt bijstellen. Ik vond Leda in dit deel daarom ook een stuk sympathieker. Ook het nieuwe personage Calliope kon ik op een bepaald moment toch wel waarderen.

Het eindoordeel

Wat een heerlijk tweede deel is dit! Duizelingwekkende Hoogte maakte mijn verwachtingen zeker waar. De meeste personages vond ik in dit deel zelfs nog veel leuker, omdat ik hun emoties beter leerde kennen. Toch vond ik Avery wel iets minder, omdat ze met momenten erg afhankelijk lijkt van Atlas. Ondanks dat ben ik er positief. Ik geef het boek vier sterren. De futuristische wereld is wederom fantastisch neergezet door de schrijfster, de personages hebben een goede karakterontwikkeling en het einde is wederom duister. Ik wacht al met smart op het derde deel.